mp-close
mss-mapa
Jak dbać o siebie? Jak znaleźć czas dla siebie w natłoku codziennych obowiązków?

Jak dbać o siebie? Jak znaleźć czas dla siebie w natłoku codziennych obowiązków?

Większość z nas jest zapracowana, prowadzi stresujący tryb życia i spełnia się jednocześnie w kilku rolach społecznych. Dbanie o siebie w zabieganym świecie nie jest łatwe, a znalezienie czasu dla siebie samego często graniczy z cudem. Zdarza się, że czujemy się winni, bo poświęcamy czas sobie, zamiast pracować, zająć się bliskimi lub obowiązkami domowymi. Pamiętaj, że pasażer samolotu w sytuacji awaryjnej, zakłada maskę tlenową najpierw sobie, a później towarzyszom podróży. 

Dlaczego dbanie o siebie jest tak ważne?

Dbanie o siebie i swoje zdrowie psychiczne oraz kondycję fizyczną powinno być rozumiane jako regularny i celowy proces. To bardzo ważne w kontekście ogłoszonego przez Światową Organizację Zdrowia kryzysu zdrowia psychicznego w XXI wieku oraz coraz powszechniejszego ryzyka wypalenia zawodowego, które zostało w 2019 roku wpisane na listę chorób. We współczesnych społeczeństwach rośnie odczuwanie presji, co sprzyja wyczerpaniu, nadmiernej stymulacji i uczuciu ciągłego niepokoju. 

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), zdrowie psychiczne to dobrostan fizyczny, psychiczny i społeczny człowieka oraz zdolność do rozwoju i samorealizacji. Jednocześnie WHO bije na alarm, że w XXI wieku mamy do czynienia z globalnym kryzysem zdrowia psychicznego. Przedłużające się konflikty, rosnące nierówności społeczne i ekonomiczne, przemoc – to wszystko nie sprzyja zachowaniu stabilności ludzkiej psychiki. WHO przewiduje, że w najbliższych latach depresja stanie się główną przyczyną problemów zdrowotnych. Eksperci obliczyli, że do 2030 r. depresja będzie najczęściej występującym schorzeniem na świecie – powszechniejszym niż nowotwory, choroby serca i cukrzyca. W świetle tych informacji, dbanie o siebie jest naprawdę ważne! 

Jak zadbać o siebie? 

Uświadomienie sobie, że dbanie o siebie jest koniecznością, może stać się przełomem dla kogoś, kto żyje w pędzie, nie dbając o odpoczynek, jakość snu, dietę i aktywność fizyczną. Szacuje się, że ok. 30 proc. Polaków cierpi na różne problemy ze snem, a okresowe problemy z zasypianiem, utrzymaniem snu i jego złą jakością ma 40–50 proc. populacji. Bezsenność dotyka aż 90 proc. osób po 60. roku życia. Dbanie o siebie warto zacząć od higieny snu. Dobry i zdrowy sen znacznie poprawia jakość życia i funkcjonowanie całego organizmu na poziomie psychicznym i fizycznym. Zadbanie o swój dobrostan w nocy to pierwszy krok, a możesz ich wykonać znacznie  więcej! 

Zacznij dbać o siebie w 12 krokach 

  1. Odpoczynek i odpowiednio długi sen – najlepiej spać 7–9 godzin na dobę. Zbyt krótki sen źle wpływa na zdrowie psychiczne i fizyczne.
  2. Prawidłowe nawyki żywieniowe – zdrowe odżywianie dodaje energii! 
  3. Wybierz aktywność fizyczną, którą lubisz – codzienna aktywność fizyczna to m.in. spacer, joga, rower lub uprawianie sportu pod okiem trenera. Ważne, żeby ruszać się regularnie najlepiej na świeżym powietrzu.
  4. Pamiętaj o zbalansowaniu swojego życia – postaw na work-life balance, który pomógł wielu ludziom zacząć dbać o siebie. 
  5. Praktykuj głębokie oddechy kiedy jesteś zestresowany. Warto skorzystać z najprostszego sposobu na uspokojenie się – zacznijmy powoli i głęboko oddychać. Wielu ludzi w chwilach stresu wstrzymuje oddech lub wprost przeciwnie oddycha szybko i płytko. Powolne i głębokie oddechy pozwalają uspokoić zestresowany umysł. 
  6. Staraj się unikać używek – alkohol, narkotyki, papierosy, napoje energetyczne, czy kawa zawierają substancje, które nienaturalnie pobudzają organizm. Negatywne skutki ich zażywania/spożywania mogą utrzymywać się kilka dni, tygodni albo miesięcy. 
  7. Pielęgnuj relacje z bliskimi, przy których możesz być sobą. Dziel się z nimi dobrymi i złymi momentami. Dzięki takim relacjom nabierasz pewności siebie i nie jesteś sam ze swoimi problemami.
  8. Zadbaj o sieć wsparcia społecznego – posiadanie systemu wsparcia społecznego jest jednym z najlepszych sposobów dbania o siebie. W gruncie rzeczy pomoc udzielana przez specjalistów i wiele instytucji pomocowych w znacznym stopniu polega na wsparciu społecznym.
  9. Czytaj rozwojowe książki – czytanie obniża poziom stresu aż o 68 proc. Wystarczy 6 minut czytania dziennie, by uzyskać pożądane rezultaty. Wybranie książki o rozwoju osobistym pozwala zwiększyć moc osobistą i lepiej radzić sobie z problemami. 
  10. Naucz się mówić „nie” i pamiętaj, że to jest absolutne w porządku powiedzieć „nie”, pod warunkiem że robisz to taktownie i spokojnie. Inni ludzie nie zawsze zrozumieją odmowę, ale masz prawo bronić swoich granic i odmawiać. 
  11. Ucisz wewnętrznego krytyka przez nauczenie się innego spojrzenia na trudności. Ucz się samowspółczucia i samowybaczania, ponieważ poczucie winy jest destrukcyjne.
  12. Nie zapominaj o zabawie i przyjemnościach! 

Jak zacząć o siebie dbać? Czas na przyjemności 

Szukając sposobów na to, jak zacząć o siebie dbać czasami wystarczy znaleźć czas na zrelaksowanie się i zastanowienie: na co mam ochotę? Może zdecydujesz się na uczestnictwo w aktywnościach, w których traci się poczucie czasu i miejsca? W takich sytuacjach możesz naprawdę cieszyć się chwilą i docenić uroki życia. To może być zabawa z dziećmi na basenie, granie w gry komputerowe, taniec, wieczór karaoke, malowanie paznokci, pójście na film do kina, wyjście do ulubionej kawiarni ze znajomymi, zabawa z psem, właściwie wszystko, co sprawi Ci przyjemność. Gdy wiesz, jak o siebie zadbać, wszystko zaczyna układać się lepiej. Znajdujesz wtedy tak potrzebną równowagę między życiem zawodowym a prywatnym oraz pracą a odpoczynkiem. 

Gdy jeszcze nie wiesz, jak o siebie zadbać i stwierdzisz, że od dawna brakuje Ci powodów do radości, zrób proste ćwiczenie. Wypisz zdarzenia, które sprawiały Ci przyjemność lub wypisz wszystko to, co mogłoby być dla Ciebie przyjemnością. Następnie zacznij włączać te przyjemności do swojego życia. Dzięki temu prostemu ćwiczeniu zauważysz, że na co dzień masz więcej radości, a w Twoim życiu jest więcej tak potrzebnego balansu.

Jak zacząć o siebie dbać

Dbanie o siebie i równowaga: work-life balance

Koncepcja work-life balance, czyli równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, narodziła się na przełomie lat 70. i 80. XX wieku na Wyspach Brytyjskich. Pomysł jest odpowiedzią na pytanie jak o siebie zadbać w kontekście potrzeby znalezienia zrównoważonego sposobu przenikania się sfery prywatnej i zawodowej. 

Work-life balance to stan, w którym życie zawodowe i prywatne tworzą spójną całość, służą naszym celom i oczekiwaniom oraz są zgodne z naszymi zasadami i wartościami. Głównym celem takiego sposobu życia jest odnalezienie równowagi między pracą i karierą a życiem rodzinnym i towarzyskim oraz obowiązkami a rozrywką. 

W firmie, która stawia na podejście work-life balance, pracownicy bez obaw mogą wziąć zwolnienie z powodu choroby swojej czy dziecka, zmienić godziny pracy lub częściowo pracować zdalnie, jeśli będzie to im potrzebne. Początkowo to pojęcie dotyczyło przede wszystkim rozdzielenia czasu prywatnego od czasu pracy, jednak z czasem stało się szerszym pojęciem. 

Rzeczywiście work-life-balance istnieje już kilka dekad i jest dość przestarzałym pojęciem coraz częśćiej zastępowanym przez świeższe określenie wellbeing. Oznacza ono równowagę w różnych sferach przekładającą się na ogólny dobrostan i zadowolenie z życia na wielu płaszczyznach. 

Jak zacząć dbać o siebie? Szkolenia i rozwój osobisty 

Uzbrojony w wiedzę z książek i poradników możesz wybrać jedną aktywność na tydzień i powoli wprowadzać zmiany w swoim życiu. Najlepiej zacznij od tego, co będzie mieć największy wpływ na Twoje samopoczucie, np. zadbaj o jakość snu, jeśli źle sypiasz, a wtedy zmieni się o wiele więcej. 

Wolisz od razu wypływać na szerokie wody? Zamiast małych kroczków wybierz skok na głęboką wodę! Rozwój osobisty pod okiem doświadczonego mentora to skuteczna metoda uczenia się dbania o siebie. W ciągu kilku dni dowiesz się, jak o siebie zadbać i wdrożyć w życie sprawdzone sposoby np. na zmniejszenie napięcia związanego ze stresem. Wybierz takie szkolenia, które nie są tylko teorią i uczą praktycznego podejścia. 

Stany lękowe jak sobie z nimi radzić

Stany lękowe jak sobie z nimi radzić

Stany lękowe na co dzień towarzyszą ogromnej części społeczeństwa. Wielu tych, którzy zmagają się z lękami, stosuje domowe sposoby na stany lękowe, próbując poradzić sobie bez pomocy specjalisty. Tymczasem stany lękowe to zaburzenia emocjonalne, których nie wolno lekceważyć. Gdy nasilają się, mogą być objawem depresji lękowej. Gdzie szukać pomocy? Jak sobie z nimi radzić samodzielnie? 

Skąd biorą się stany lękowe? 

Stany lękowe to zaburzenia emocjonalne, które powstają w wyniku oddziaływania czynników zewnętrznych lub wewnętrznych. Warto zauważyć, że czynniki wewnętrzne mogą pochodzić z wyobraźni i nawet jeśli byłyby one całkowicie wymyślone i nierealne, kształtują stan psychiczny danej osoby, budując stany lękowe. Jak sobie radzić z poczuciem zagrożenia, jeśli odczuwanie lęku negatywnie wpływa na samopoczucie i nastrój przez dłuższy czas? Istnieje realne zagrożenie, że długotrwały strach może przerodzić się w depresję lękową. Takie stany mogą powstawać w reakcji na bezpośrednie niebezpieczeństwo, a lękowi mogą towarzyszyć objawy somatyczne i wegetatywne. 

Przyczyny stanów lękowych: 

  • długotrwałe napięcie emocjonalne spowodowane stresem w pracy, konfliktami rodzinnymi, poważną chorobą, śmiercią bliskiej osoby; 
  • traumatyczne doświadczenia np. uczestniczenie w wypadku samochodowym, bycie ofiarą przemocy, napadu, gwałtu  albo przeżycia wojenne;
  • skłonności dziedziczne (obciążenia genetyczne) do pojawiania się stanów lękowych;
  • choroby somatyczne – stany lękowe mogą być objawem chorób somatycznych, np. chorób serca, cukrzycy czy astmy;
  • nadużywanie substancji psychoaktywnych – np. alkoholu, narkotyków, leków nasennych. 

Stany lękowe: jak leczyć?

Jak leczyć stany lękowe? Nasilone stany lękowe mogą prowadzić do depresji lękowej, która jest ciężkim zaburzeniem afektywnym. Pacjenci nieustannie odczuwają poczucie zagrożenia, silne napięcie i pobudzenie psychoruchowe. Taki stan psychiczny może prowadzić do myśli samobójczych. Depresja lękowa jest szczególną postacią choroby afektywnej. Dominuje w niej przeżywanie stanów lękowych w wymiarze psychicznym, somatycznym i behawioralnym. Pacjenci cierpiący na depresję agitowaną żyją w ciągłym poczuciu zagrożenia. 

Jak leczyć stany lękowe? Terapia depresji lękowej ma charakter przede wszystkim farmakologiczny. Gdy do specjalisty zgłosi się pacjent, który ma stany lękowe, pytanie jak leczyć i co jeszcze włączyć do zaleceń terapeutycznych oprócz podania odpowiednich leków, jest zawsze zasadne. Każdy przypadek jest inny i lekarz dobiera odpowiednie sposoby leczenia zależnie od potrzeb pacjenta. 

Jak wyjść z zaburzeń lękowych?

Zaburzenia lękowe – jak sobie z nimi radzić? W niektórych przypadkach stany lękowe mogą być trudne do przezwyciężenia samodzielnie, jednak istnieje kilka skutecznych metod, które mogą pomóc chronić się przed stanami lękowymi. Techniki relaksacyjne pomagają uwolnić się od napięcia powodowanego przez długotrwały stres np. w pracy. Stawiaj na regularne korzystanie z technik relaksacyjnych takich, jak głębokie oddychanie i medytacja, a zobaczysz, że ich stosowanie może pomóc obniżyć poziom stresu i napięcia. 

Jak wyjść z zaburzeń lękowych samodzielnie? Jak radzić sobie ze stanami lękowymi? Staraj się zdystansować do bieżących problemów w pracy lub w życiu prywatnym. Badania wykazały, że medytacja może pozytywnie wpłynąć na obszar mózgu, który kontroluje stres. 

Medytacja jest m.in. skuteczną techniką relaksacyjną, która pozwala na oczyszczenie umysłu, pozbycie się codziennego napięcia psychicznego i wejście w stan całkowitego wyciszenia i rozluźnienia. Dzięki temu będzie Ci łatwiej zidentyfikować źródło pojawiających się napadów lęku. Zrozumienie przyczyn nerwicy jest bardzo ważne w procesie leczenia. Terapeuci zawsze starają się znaleźć źródło pojawiającego się stresu, ponieważ zrozumienie przyczyn napięcia może pomóc w radzeniu sobie z sytuacją, gdy pojawiają się stany lękowe. 

Domowe sposoby na stany lękowe

Jak jeszcze radzić sobie ze stanami lękowymi? Jeśli chodzi o domowe sposoby na stany lękowe, warto wybrać takie metody, które mogą pomóc dzięki samodzielnej pracy nad sobą. Przede wszystkim aktywny tryb życia, regularna aktywność fizyczna, bieganie, joga i qi gong może pozytywnie wpływać na zdrowie psychiczne. W domu warto rozpocząć dzień od 5 rytuałów tybetańskich, które mają pomóc rozproszyć negatywne myśli. To krótka codzienna aktywność fizyczna, która bazuje na jodze połączonej z medytacją. Te rytuały są łatwe do wykonania i można je praktykować w domu np. na macie do ćwiczeń. Unikaj substancji uzależniających: nikotyny, alkoholu i kofeiny oraz staraj się prowadzić zdrowy styl życia. Co brać na stany lękowe? Do domowych sposobów na nerwy możesz włączyć naturalne produkty takie jak zioła (melisa, waleriana, rumianek), witaminę B6 i aromaterapię. 

Co jeszcze pomaga na stany lękowe? Olejki eteryczne mogą pomóc w walce ze stresem i napięciem, szczególnie te, które działają uspokajająco, np. lawenda. Olejek lawendowy działa kojąco na nerwy, łagodzi napięcie i stres. Podobne działanie wykazuje olejek z szałwii muszkatołowej. Aromaterapia może być dodatkiem do progresywnej relaksacji mięśni, oddychania w rytmie 4–7–8 i wielu innych technik relaksacyjnych, których warto się nauczyć i stosować w domowym zaciszu. 

Co pomaga na stany lękowe? Progresywna relaksacja mięśni 

Progresywna relaksacja mięśni to technika relaksacyjna, którą można wykonać w domu w pozycji leżącej. Relaksacja progresywna polega na napinaniu i rozluźnianiu określonych grup mięśni. Pozwala szybko się odprężyć i może okazać się pomocna, gdy czujesz, że dopadają Cię lęki. 

Podczas progresywnej relaksacji mięśni, zaczynając od stóp, napinaj i rozluźniaj kolejno poszczególne grupy mięśniowe w całym ciele. Wdychając powietrze, napinaj dany mięsień i utrzymuj go w takim stanie przez ok. 5 sekund, a następnie wraz z wydechem rozluźnij. Ćwiczenia powtarzaj dla każdej grupy mięśniowej, aż poczujesz się całkowicie odprężony. 

 

Co pomaga na stany lękowe

Live Life Now – najbardziej inspirujący event w Polsce! 

FAQ Najczęściej zadawane pytania o stany lękowe 

  • Co to są stany lękowe?

Zaburzenia lękowe są rodzajem zaburzeń depresyjnych. Ujawniają się zazwyczaj bez powodu w sytuacjach, które normalnie nie wywołują lęku. Dolegliwości lękowe zazwyczaj lokalizują się w nadbrzuszu lub klatce piersiowej. Osoba chora staje się nadpobudliwa i często cierpi na bezsenność.

  1.  Jak objawiają się stany lękowe? 

Objawy stanów lękowych to uczucie napięcia i niepokoju, które nieustannie towarzyszy osobie chorej. 

  • Skąd biorą się stany lękowe?

Stany lękowe często mają swoje źródło w problemach, które powstały na różnych etapach życia. Mogą to być traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa, trudności w okresie dojrzewania lub problemy pojawiające się w dorosłym życiu. 

  • Jak radzić sobie ze stanami lękowymi? 

Jeśli chodzi o domowe sposoby na stany lękowe, warto przede wszystkim wybrać aktywny tryb życia, regularną aktywność fizyczna, bieganie i relaksację, które mogą pozytywnie wpływać na zdrowie psychiczne. 

 

Socjopata – jak go rozpoznać? Jak zakończyć toksyczny związek z socjopatą

Socjopata – jak go rozpoznać? Jak zakończyć toksyczny związek z socjopatą

Socjopata – kto to jest? Z definicji to człowiek, który należy do grupy ludzi z zaburzeniami osobowości o charakterze nabytym. Socjopata ma cechy związane z nieprawidłowym procesem socjalizacji oraz trudnymi doświadczeniami z okresu dzieciństwa. Spotykacie się na co dzień, mówicie dzień dobry, może spotykacie się od czasu do czasu. Socjopaci utrzymują relacje, by manipulować innymi i dążyć do zrealizowania swoich celów, nie zważając na dobro drugiego człowieka. 

 

Socjopata a psychopata 

Socjopata często bywa mylony z psychopatą, ale w rzeczywistości używanie obu tych pojęć jako synonimów jest błędem. Psychopata, narcyz i manipulant to trzy mroczne osobowości, z którymi nie uda się stworzyć zdrowych relacji. Toksyczne związki z narcyzem zawsze kończą się znacznym uszczerbkiem na zdrowiu psychicznym. Wiele osób, które zerwały bliską relację z narcyzem, twierdzi, że gabinet psychoterapeuty jest najlepszym sposobem na powrót do równowagi emocjonalnej po toksycznym małżeństwie lub związku partnerskim. Co ciekawe istnieje osobowość nazywana przez psychologów „narcystyczny socjopata”, który wykazuje cechy zarówno narcyzmu, jak i socjopatii, które są dwoma różnymi zaburzeniami osobowości. 

Kim jest narcyz? Zakochany w sobie narcyz ma bardzo wysokie poczucie własnej wartości i często nie przejmuje się potrzebami innych. Narcyzm może objawiać się w dwóch formach: narcyza wielkiego, który wierzy, że jest bardzo ważny jak orzeł wśród kur w kurniku i narcyza wrażliwego, który czuje się zraniony i urażony, kiedy nie jest obsypywany komplementami. Obie formy narcyzmu wiążą się z kompletnym brakiem empatii dla innych. 

Kim jest socjopata? To osoba lekceważąca normy i zwyczaje obowiązujące w danej kulturze lub środowisku. Socjopata działa bez jakichkolwiek skrupułów, nie liczy się z uczuciami innych, manipuluje ludźmi i nie ma przy tym poczucia winy. Socjopaci są inteligentni i agresywni. Przyjmują różne strategie prowadzące do upragnionego przez nich finału. Potrafią np. zakładać maskę normalności, by wtopić się w tłum albo używać uroku osobistego, by za wszelką cenę osiągnąć zamierzone cele własne. 

Osoba o skłonnościach narcystyczno-socjopatycznych w rozmowie koncentruje się przede wszystkim na mówieniu o sobie. Natomiast, jeśli poświęca komuś czas, to tylko po to, żeby poznać, zapamiętać i wykorzystać później słabości tej osoby. 

Socjopata – definicja według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób

Socjopata to osoba, która wykazuje cechy socjopatii zaliczanej do zaburzeń osobowości według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10. Osobowość o takich cechach jest nazywana dyssocjalną (wcześniej określaną psychopatyczną) i charakteryzuje się brakiem umiejętności przystosowania się do życia w społeczeństwie. Inne źródła podają definicję socjopaty jako osoby z zachowaniami antyspołecznymi, która ma zaburzenia osobowości charakteryzujące się zachowaniem odbiegającym od norm, oczekiwań oraz kultury. Socjopata to osoba, która lekceważy zwyczaje, nie liczy się z uczuciami innych ludzi, manipuluje oraz krzywdzi bez poczucia winy. 

Socjopata nie wie, co to empatia, współczucie czy ciepłe relacje. Nie wynika to z jego złej woli, ale z niezdolności do tworzenia związków bazujących na zdrowej więzi. Nie rozumie, co to znaczy krzywdzić drugiego człowieka, ponieważ żyje w bańce egocentryzmu. Krzywda dzieje się tylko wtedy, gdy odczuwa ją sam socjopata.

Kim jest socjopata i jak go rozpoznać? 

Główne objawy charakteryzujące socjopatę to m.in. traktowanie innych przedmiotowo. Kolejna cecha, która zdradza socjopatę to nieumiejętność dostosowania się do ogólnie obowiązujących norm oraz wykorzystywanie innych do osiągania swoich celów. Na forach dyskusyjnych często pojawiają się pytania: Co to znaczy osoba socjopatyczna? Czy socjopata ma wyrzuty sumienia? Jak zachowuje się socjopata? Jak sprawdzić, czy ktoś jest socjopatą? Zobacz, jakie cechy ma socjopata, co charakteryzuje osobowość socjopatyczną i jak rozpoznać socjopatę w życiu prywatnym oraz zawodowym. 

Cechy socjopaty: 

  • brak empatii i współczucia, brak umiejętności dostrzegania potrzeb oraz uczuć innych osób; 
  • nie bierze odpowiedzialności za własne zachowania, zrzuca winę na innych;
  • nie ma wyrzutów sumienia, gdy popełni błąd lub wyrządzi innej osobie krzywdę; 
  • manipuluje i wykorzystuje innych do swoich celów. 

Czy socjopata kocha swoje dzieci? 

Wiele osób zadaje sobie pytanie, czy socjopata potrafi kochać swoje dzieci? Czy socjopata ma jakieś głębsze uczucia? Czy socjopata może kogoś kochać? Socjopatów charakteryzują nieprzewidywalne zmiany zachowania, dlatego w jednej chwili mogą kochać, a w drugiej nienawidzić. Wobec tego związek z socjopatą jest pozbawiony stałych uczuć i troski oraz stabilności i wsparcia, na które partner osoby socjopatycznej mógłby liczyć. 

Lojalność i uczciwość u socjopaty stoi pod znakiem zapytania. Socjopaci z reguły są nieuczciwi i nielojalni, jednak jeśli przyjmą maskę kogoś oddanego, potrafią przez pewien czas okazywać lojalność aż do uzyskania swojego celu. Na pierwszych etapach relacji miłosnej socjopaci mogą wydawać się interesujący, ponieważ próbują oczarować partnera. Jednak później pokazują swoje prawdziwe oblicze. By osiągnąć własne cele, często kłamią, wykorzystują innych oraz wyraźnie lekceważą obowiązujące normy i przyjęte zwyczaje społeczne.

Socjopatka – co to za partnerka w związku? 

Socjopatka w związku to osoba, która wykazuje cechy socjopatii, co może prowadzić do wyzwań i trudności w relacjach międzyludzkich. Cecha, która prawie zawsze charakteryzuje socjopatkę w związku miłosnym to manipulacja. Socjopatki często manipulują swoimi partnerami, aby osiągnąć swoje cele, używając perfidnej taktyki. Wśród metod socjopatki pojawia się szantaż emocjonalny: na początku realizowania swojej strategii próbują wywołać poczucie winy u swojego partnera, a później starają się egzekwować „fanty”. 

Socjopatki mają trudności z odczuwaniem empatii wobec innych, co oznacza, że mogą lekceważyć potrzeby emocjonalne i uczucia swojego partnera. Nie są przy tym oziębłe lub obojętne, ponieważ cechą socjopatki jest zachowanie impulsywne, co może prowadzić do nieprzewidywalnego przebiegu wydarzeń. Partner socjopatki nie może liczyć na lojalność i uczciwość, a to często popycha go do kontrolowania partnerki i zazdrości małżeńskiej. Przyłapana na kłamstwie lub zdradzie socjopatka nie okazuje poczucia winy ani skruchy, nawet jeśli swoim działaniem wyrządza krzywdę innym. 

Co ciekawe na początku miłosnej relacji socjopatki dążą do szybkiego przechodzenia przez poszczególne etapy związku. Chcą szybko przejść do etapu, w którym zdobędą całkowitą kontrolę nad partnerem, zanim ten zorientuje się z kim ma do czynienia. 

Cechy socjopatki: 

  • manipulacja, 
  • brak empatii, 
  • impulsywność, 
  • nielojalność,
  • nieuczciwość, 
  • brak poczucia winy,
  • bardzo szybkie przechodzenie przez kolejne etapy związku. 

Bombardowanie miłością i inne triki socjopaty/ki 

Socjopatka wykorzystuje swoją kobiecość do manipulowania partnerem. Socjopaci, niezależnie od płci, mają tendencję do manipulowania innymi, braku empatii i chętnie wykorzystują ludzi, nawet najbliższych dla własnych korzyści. Socjopatka może używać różnych taktyk, takich jak manipulacja emocjonalna, psucie reputacji i manipulowanie faktami na swoją korzyść. 

Love bombing to technika stosowana przez socjopatów obu płci. Polega na dawaniu drugiej osobie oznak miłości w sposób zaskakująco nieadekwatny do etapu znajomości, nieracjonalny, a przede wszystkim interesowny. 

Socjopata/ka może zasypywać drugą osobę komplementami, miłymi słowami, przekonywać, że jest przyjacielska i chce nawiązać więź. Jednym z przykładów może być wykorzystywanie swojego wyglądu i seksualności do osiągania własnych celów, na przykład do awansu w pracy, wykorzystania materialnego zakochanego w niej mężczyzny lub uwodzenia nieznajomego, jeśli przynosi to korzyści. Takie zachowania jako niezdrowe i szkodliwe dla osób, które stają się ich ofiarami, nie są społecznie akceptowane. Jednak socjopata nic sobie nie robi z norm i przyjętych zwyczajów, ponieważ ma jeden cel – realizację swoich planów, których nikomu nie zdradza. 

Czy da się żyć z socjopatą?

Związek z socjopatą może być wybuchowy. W życiu codziennym to osoba nieprzewidywalna, której lepiej nie prowokować. Socjopaci są wrogo nastawieni do otaczającego ich świata, charakteryzuje ich tendencja do nagłej zmiany zachowania. Są także bardzo niecierpliwi. Socjopaci także bardzo szybko wybuchają, a w sytuacjach konfliktowych mogą uciekać się nawet do przemocy fizycznej.

Jak postępować z socjopatą? Nie powinno się okazywać strachu, ponieważ socjopata może wykorzystać lęk i pójść o krok dalej, atakując fizycznie. Z socjopatą lepiej nie wchodzić w bezpośredni kontakt i najlepiej nie zwracać na siebie niepotrzebnie uwagi. 

Socjopata – objawy zaburzeń osobowości 

Warto zauważyć, że socjopatia nie daje objawów choroby psychicznej, a jest zaburzeniem osobowości. Jednak jeśli podejrzewasz, że ktoś z Twoich bliskich 

  1. partner może być socjopatą, warto skonsultować się z profesjonalistą w dziedzinie zdrowia psychicznego i zapytać, jak postępować w takiej relacji. Gdy chcesz zakończyć związek z socjopatą lub socjopatką, dokładnie przemyśl strategię, by nie stać się ofiarą przemocy fizycznej. Jeżeli socjopata stwarza zagrożenie dla Twojego bezpieczeństwa, nie wahaj się zgłosić sprawy odpowiednim służbom. 

Zakończenie toksycznego związku z socjopatą 

Związek z socjopatą zazwyczaj jest trudny i pełen konfliktów. Socjopaci często na pierwszy rzut oka wydają się uroczy i przekonujący, ale z czasem ujawniają się ich prawdziwe cechy. Typowy związek z socjopatą zwykle nie trwa długo, jeżeli partner takiej osoby dąży do zdrowej i wspierającej relacji. Zakończenie związku partnerskiego z socjopatą może być trudnym przeżyciem, jednak istnieje kilka strategii, które mogą pomóc: 

  • przez jakiś czas obserwuj socjopatę, aby wykryć jego oszustwa, 
  • komunikuj się w sposób asertywny, informując, że jesteś świadomy manipulacji,
  • nie wchodź w utarczki słowne z socjopatą i unikaj bezpośredniej konfrontacji, 
  • postaw granice i poinformuj, co zrobisz, jeśli zostaną one przekroczone, 
  • w relacji z socjopatą trzeba być przygotowanym na wybuchy gniewu, ataki złości i inne formy manipulacji; najlepszą metodą obrony jest zachowanie spokoju. 

Socjopatia – przyczyny zaburzeń osobowości 

Psychologowie szukają przyczyn socjopatii we wczesnym dzieciństwie oraz w stylu wychowania, jaki stosowali wobec socjopaty bliscy oraz osoby mające wpływ na jego wychowanie. Rozwojowi socjopatii sprzyjają takie zachowania rodziców, jak: zbyt wysokie wymagania stawiane dzieciom, brak okazywania miłości, ciągła krytyka dziecka, chłód emocjonalny, stosowanie przemocy czy brak wsparcia. Według naukowców badających to zaburzenie osobowości przyczyną rozwoju socjopatii w dorosłości jest również nieprawidłowy proces socjalizacji, a więc niewłaściwe wzorce wyniesione z domu rodzinnego.

FAQ najczęściej zadawane pytania o socjopatię 

  1. Kto to jest socjopata? 

Socjopata to osoba, która wykazuje cechy socjopatii zaliczanej do zaburzeń osobowości według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10. 

  1. Socjopatia – co to znaczy? 

Socjopaci bywają wrogo nastawieni do otaczającego świata, charakteryzuje ich tendencja do nagłej zmiany zachowania i wybuchów gniewu. Są niecierpliwi i mają trudności z przyjmowaniem krytyki od innych. 

  1. Kim jest socjopata? 

Socjopaci nie zawierają przyjaźni, a ich związki są pozbawione czułości i troski o partnera. Nie mają poczucia winy z powodu swojego niemoralnego postępowania, nie czują też wstydu i wyrzutów sumienia.

Czym są zaburzenia odżywiania?

Czym są zaburzenia odżywiania?

Wśród zaburzeń psychicznych nieprawidłowe zachowania żywieniowe często bywają bagatelizowane. Najbardziej znane zaburzenie odżywiania to anoreksja i bulimia. Istnieje jednak wiele innych rodzajów zaburzeń związanych z postrzeganiem ciała, które mogą prowadzić do groźnych powikłań. Czym są i jak rozpoznać tego rodzaju zaburzenia psychiczne?

 

Zaburzenia odżywiania u kobiet

Zaburzenia odżywiania charakteryzują się nadmierną koncentracją na kontrolowaniu masy ciała i jej celowej utracie. Wśród nieprawidłowych zachowań żywieniowych najbardziej znana jest anoreksja i bulimia. Te dwa rodzaje zaburzenia odżywiania zdecydowanie najczęściej pojawiają się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości, gdy ciało zmienia kształt w wyniku dojrzewania płciowego, jednak mogą wystąpić również w innym wieku. Badania przeprowadzone przed kilkudziesięcioma latami wskazują, że zdecydowanie częściej dotyczyły one dziewczyn i młodych kobiet, które dopiero weszły w dorosłość.

Zaburzenia odżywiania u mężczyzn

Mężczyźni, podobnie jak kobiety, doświadczają presji związanej z wyglądem i kontrolowaniem wagi. Warto jednak rozgraniczyć zaburzenia odżywiania u kobiet i mężczyzn ze względu na różnice w przyczynach tego groźnego zjawiska. Manifestacja zaburzeń odżywiania u mężczyzn może być nieco inna niż u kobiet.

Mężczyźni często starają się przybrać na wadze i zyskać bardziej umięśnioną sylwetkę, w przeciwieństwie do kobiet, które zazwyczaj pragną schudnąć. Zaburzenia odżywiania są rzadziej diagnozowane u mężczyzn, choć ta sytuacja obecnie ulega zmianie. Wśród mężczyzn obserwuje się narastającą liczbę przypadków osób zmagających się z zaburzeniami odżywiania, takimi jak anoreksja i bulimia. Wielu młodych mężczyzn doświadcza dysmorfii mięśniowej, która może wiązać się z przyjmowaniem niebezpiecznych dla zdrowia sterydów i anabolików.

Dysmorfia mięśniowa – zaburzone postrzeganie muskulatury ciała

Różne rodzaje zaburzeń odżywiania mogą mieć odmienne przyczyny i objawy. Dysmorfia (bigoreksja) mięśniowa to zaburzenie psychiczne, które polega na subiektywnym i nieustającym poczuciu posiadania zbyt małej masy mięśniowej. Osoby z dysmorfią mięśniową często odczuwają niezadowolenie z posiadanej muskulatury. W wyniku tego zaburzenia praca nad sylwetką, ćwiczenia fizyczne i wysokobiałkowa dieta oraz szukanie sposobu na budowanie masy, urasta do życiowych priorytetów.

Nieustanna i wytężona pracy nad własną sylwetką staje się obsesją. Osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania często nie są świadome problemu, dlatego tylko w nielicznych przypadkach sięgają po pomoc profesjonalistów. Leczenie zaburzeń odżywiania u mężczyzn i kobiet, którzy borykają się z dysmorfią mięśniową, może obejmować terapię indywidualną, grupową lub rodzinną, a także leczenie farmakologiczne.

Przepadasz za siłownią? To może być zaburzenie psychiczne

Zaburzenia odżywiania związane z masą mięśniową dają typowe objawy stosunkowo łatwe do rozpoznania. Przede wszystkim ćwiczenia polegające na podnoszeniu coraz to większych ciężarów przybierają charakter kompulsywny. Inne aspekty życia są podporządkowane powiększaniu masy mięśniowej. Osoby z dysmorfią mięśniową w wyniku zaburzeń odżywiania mogą spędzać wiele godzin na siłowni i nigdy nie mają dość ćwiczeń kulturystycznych. Dodatkowo stosują wymagające diety, skrupulatnie odmierzają porcje produktów spożywczych, liczą kalorie i sprawdzają wartości odżywcze posiłków. Dla osiągnięcia efektu rzeźby sylwetki są skłonni doprowadzić do skrajnego odwodnienia ciała. Mimo pojawienia się efektów fizycznych, treningi nie przynoszą oczekiwanego subiektywnego efektu psychicznego. Brak satysfakcji z ciężkiej pracy obniża nastrój, napędzając spiralę zaburzeń psychicznych i prowadząc często do stanów depresyjnych.

Szacuje się, że dysmorfia mięśniowa dotyczy około 10 proc. wyczynowo uprawiających kulturystykę mężczyzn. Zaburzenia odżywiania ma więc statystycznie co dziesiąty sportowiec biorący udział w zawodach kulturystycznych.

Sterydy i anaboliki

Mężczyźni dotknięci dysmorfią mięśniową często sięgają po środki stymulujące rozwój tkanki mięśniowej. Mowa o tzw. koksie – związkach syntetycznych, pochodnych testosteronu, czyli sterydach anaboliczno-androgennych, które są przyjmowane w ilościach wymykających się spod kontroli. Tym samym młodzi i starsi sportowcy narażają się na działania niepożądane, takie jak:

  • problemy skórne oraz przyspieszone łysienie;
  • uszkodzenia narządów wewnętrznych, w tym poważne zaburzenia funkcjonowania wątroby, nerek i serca;
  • przyspieszone zmiany miażdżycowe, a w konsekwencji zawał serca i udar mózgu;
  • problemy z płodnością, obniżenie liczby plemników w nasieniu, zwiększone ryzyko raka prostaty u mężczyzn, natomiast u kobiet zaburzenia menstruacji, również problemy z płodnością oraz obniżenie tonu głosu;
  • zaburzenia psychiczne w tym napady agresji;
  • depresja na tyle głęboka, że prowadzi do prób samobójczych;
  • nienaturalny rozrost piersi u obu płci;
  • przyspieszone starzenie się organizmu, w tym rzeszotowienie kości.

Działania niepożądane przyjmowania sterydów i anabolików mogą być poważne i długotrwałe. Ich stosowanie powinno być ograniczone do zastosowań medycznych i zawsze podlegać nadzorowi lekarza. Chęć osiągnięcia krótkotrwałych korzyści związanych z atrakcyjnym wyglądem może rzutować na problemy zdrowotne w późniejszym wieku.

Zaburzenia odżywiania – co to jest anoreksja?

Anoreksja należy do powszechnie znanych zaburzeń odżywiania. Co to właściwie jest anoreksja? Wiemy o niej, że może prowadzić do poważnych niedoborów pokarmowych, chorób i groźnych powikłań, takich jak zaburzenia płodności, zaburzenia hormonalne, nasilone zaburzenia rytmu serca, utrata masy mięśniowej, osteoporoza i częste złamania kości czy gwałtowne wahania nastroju. Zaburzenia odżywiania polegające na jadłowstręcie psychicznym często pojawia się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości, ale mogą wystąpić w dowolnym wieku. Zdecydowanie częściej dotyczą one kobiet.

Anoreksja to poważne zaburzenie odżywiania, które charakteryzuje się intensywnym strachem przed przybraniem na wadze i skrajnym ograniczeniem spożycia pokarmu. Osoby z anoreksją często mają zaburzone postrzeganie swojego ciała i niezależnie od tego, jak bardzo są szczupłe, a często niedożywione, nadal uważają się za zbyt grube.

Gdy odchudzanie staje się zaburzeniem odżywiania

Na początku anoreksja może być traktowana jak zwykłe odchudzanie, dlatego pozostaje niezauważona przez otoczenie, ani przez osobę chorą jako zaburzenie odżywiania. Problemy zaczynają się, gdy masa ciała zaczyna być zbyt niska, a osoba chora nadal odmawia przyjmowania większej ilości wartościowego pożywienia. Głodzenie się jest zwykle połączone z intensywnymi ćwiczeniami.

Zaburzenie odżywiania takie jak brak łaknienia i jadłowstręt psychiczny jest często związane z presją społeczną. Pod wpływem zabawek (np. lalka Barbie), przekazów medialnych, chęci naśladowania celebrytów i współzawodnictwa rówieśników dotyczącego osiągnięcia szczupłej sylwetki, szczególnie dziewczynki odczuwają silną presję. Ideał wychudzonej sylwetki modelki kojarzy z sukcesem, a także wyższym poczuciem własnej wartości.

Osoby cierpiące na anoreksję mają zaburzone postrzeganie swojego ciała i tendencję do porównywania się z innymi. Dążenie do szczupłej sylwetki prowadzi do niedożywienia, braku substancji odżywczych i budulcowych oraz rozwoju poważnych chorób, a nawet przedwczesnej śmierci. Anoreksja jest poważnym zaburzeniem odżywiania, które wymaga profesjonalnej pomocy zarówno ze strony psychologa, jak i doświadczonego dietetyka.

Bulimia co to za rodzaj zaburzenia odżywiania?

Bulimia to równie poważne zaburzenie odżywiania. Co to zaburzenie niesie dla zdrowia psychicznego i fizycznego? Bulimia, znana również jako żarłoczność psychiczna, to rodzaj zaburzeń odżywiania, który charakteryzuje się napadami głodu i kompulsywnym objadaniem. Następnie następuje faza kompensacji. Objawy bulimii mogą obejmować rozmaite zachowania prowadzące od żarłoczności do jadłowstrętu, dlatego często mówi się o anoreksji i bulimii, występującej na przemian.

Typowe objawy bulimii:

  • przejadanie się dużymi porcjami posiłków i przekąskami między posiłkami;
  • nadmierne zainteresowanie masą ciała i wyglądem;
  • strach przed przybieraniem na wadze;
  • negatywny obraz siebie;
  • wywoływanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub moczopędnych;
  • nadmierne, wyczerpujące dla organizmu ćwiczenia, prowadzące do kontuzji;
  • wycofanie się ze standardowego życia w społeczeństwie; strach przed oceną.

Przyczyny zaburzeń odżywiania

Dokładna przyczyna bulimii nie jest znana, ale czynniki emocjonalne odgrywają tu dużą rolę. Przyczyny zaburzeń odżywiania są zwykle bardzo złożone i mogą obejmować genetykę, trudności psychologiczne i uwarunkowania środowiskowe. Na przykład u osoby, która ma bliskiego krewnego z zaburzeniem odżywiania, występuje od 7 do 12 razy większe ryzyko pojawienia się tego samego problemu. Leczenie bulimii składa się z przyjmowania leków przeciwdepresyjnych i edukacji żywieniowej oraz wymaga profesjonalnej opieki medycznej. Istotne jest, aby osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania otrzymały profesjonalną pomoc.

Psychologiczne przyczyny zaburzeń odżywiania

Zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja, bulimia, napady objadania się i dysmorfia mięśniowa, mogą mieć różne przyczyny, w tym czynniki psychologiczne. Na pierwszy plan wysuwa się niskie poczucie własnej wartości. To właśnie osoby z niską samooceną mogą być bardziej narażone na zaburzenia odżywiania. Z drugiej strony pracoholizm i perfekcjonizm może prowadzić do niezdrowych nawyków żywieniowych, lekceważenia naturalnych potrzeb organizmu i różnego rodzaju zaburzeń w funkcjonowaniu.

Zaburzenia psychiczne u kobiet i mężczyzn

Objawy zaburzenia odżywiania są zaliczane do poważnych zaburzeń psychicznych i powinny być leczone tak jak stany lękowe, depresja czy schizofrenia. Zgodnie z najnowszymi danymi, 25 procent populacji w Polsce doświadcza co najmniej jednego zaburzenia psychicznego w ciągu swojego życia. Wśród tych zaburzeń najczęściej występuje depresja i zaburzenia lękowe:

  • depresja charakteryzuje się utrzymującym się długotrwale stanem smutku, brakiem zainteresowania lub radości z prowadzenia normalnego życia, a także problemami z zasypianiem, zaburzeniami odżywiania, niską samooceną i myślami samobójczymi;
  • stany lękowe to zaburzenia obejmujące napady paniki, fobie, zaburzenie stresu pourazowego i zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Zaburzenia lękowe mogą powodować intensywne, przewlekłe uczucie strachu i lęku, które wpływa na codzienne funkcjonowanie osoby;
  • zaburzenie afektywne dwubiegunowe objawia się ekstremalnymi zmianami nastroju, poziomu energii i mobilizacji do wykonywania codziennych obowiązków;
  • schizofrenia to zaburzenie, które wpływa na sposób, w jaki osoba myśli, czuje i funkcjonuje. Zaburzenie, a w późniejszej fazie choroba polega na upośledzeniu postrzegania i wyrażania rzeczywistości. Przebieg schizofrenii może być różny dla różnych osób, ale zazwyczaj obejmuje trzy fazy: zwiastuny, fazę aktywną i fazę zejściową.

Wiele osób cierpi na więcej niż jedno zaburzenie psychiczne np. na zaburzenia odżywiania i depresję jednocześnie. Niestety zaburzenia psychiczne są często niezdiagnozowane i nieleczone, co oznacza, że wiele osób nie zdając sobie sprawy z przyczyny problemów i możliwości wyleczenia. Świadomość zagrożenia i samoobserwacja pomogą zareagować na czas.

Aspołeczność i zachowania aspołeczne. Czy są powodem do obaw?

Aspołeczność i zachowania aspołeczne. Czy są powodem do obaw?

Aspołeczność to świadome unikanie udziału w zjawiskach i zdarzeniach o charakterze społecznym, wynikające z niechęci do współżycia społecznego. Tymczasem poprawne relacje z otoczeniem mogą być źródłem wsparcia i równoważą emocje, a także pozwalają nabierać dystansu tam, gdzie jest to konieczne. Aspołeczność może więc zaburzyć nie tylko życie towarzyskie, ale także postrzeganie siebie i być powodem braku wewnętrznej równowagi.

 

Co to znaczy aspołeczny?

Aspołeczność jest cechą pasywną i nie wiąże się z tendencją do występowania przeciwko wartościom społecznym. Co to znaczy aspołeczny kolega w pracy czy członek bliskiej rodziny? Aspołeczność jest skierowana zdecydowanie bardziej wewnętrznie wobec siebie i swojej roli w społeczeństwie, aniżeli do innych osób z otoczenia.

Człowiek aspołeczny to osoba, która postanowiła wycofać się z życia społecznego ze względu na brak potrzeby nawiązywania i utrzymywania relacji z innymi ludźmi. Osoby aspołeczne nie nawiązują i nie pielęgnują kontaktów z innymi, ponieważ nie czują potrzeby posiadania znajomych ani partnera. Lubią za to spędzać czas samotnie, bez konieczności podtrzymywania rozmowy z innymi.

Aspołeczność – objawy, które demaskują samotnika

Pielęgnuj relacje z najbliższymi i otoczeniem, bo mogą być one wsparciem dla rozwoju osobowości. Współżycie w społeczeństwie uczy panowania nad własnymi emocjami oraz pozwala spojrzeć z dystansu na swoje życie. Cechy osoby aspołecznej często przeszkadzają w satysfakcjonującym życiu.

Oto kilka charakterystycznych cech człowieka aspołecznego:

  • w towarzystwie nie uczestniczy w toczącej się rozmowie;
  • nie czuje potrzeby posiadania znajomych czy przyjaciół;
  • nie lubi hałasu i unika przebywania w zatłoczonych miejscach;
  • jest wewnętrznie przekonany, że inni nie zrozumieją jego zwyczajów;
  • lubi samotność, a czas spędzony z ludzi uznaje za zmarnowany;
  • nie wychodzi z domu, jeżeli sytuacja go do tego nie zmusza;
  • nie lubi, gdy ktoś dotyka jego rzeczy.

Człowiek aspołeczny a introwertyczny

Warto zauważyć, że aspołeczność różni się od osobowości introwertycznej, choć z pozoru wyglądają podobnie. Introwertyk tak naprawdę nie chce ograniczać kontaktów z ludźmi, lubi niewielkie grono bliskich znajomych, przyjaciół i własną rodzinę. Od czasu do czasu czuje potrzebę spotkania z innymi, ale później musi pobyć w samotności. Wysoka wrażliwość na bodźce zewnętrzne introwertyka potrzebuje czasu na wyciszenie i powrót do równowagi emocjonalnej. Osoba aspołeczna natomiast rezygnuje z podtrzymywania kontaktów z innymi, unika spotkań towarzyskich i nie stara się utrzymać trwałych relacji.

Postawa aspołeczna bywa niekiedy utożsamiana z występowaniem przeciwko normom społecznym. To jest nieporozumienie, ponieważ zachowania aspołeczne nie oznaczają akcji, ani żadnego działania wymierzonego w kogoś. Aspołeczność – w przeciwieństwie do antyspołeczności – jest cechą pasywną, bez tendencji do aktywnego występowania przeciwko społeczeństwu i wartościom społecznym.

Osobnik aspołeczny – co to znaczy dla otoczenia?

Otoczenie osoby aspołecznej często nie rozumie, z czego wynika takie, a nie inne zachowanie, unikanie kontaktu itd. Jesteśmy skłonni traktować zachowania aspołeczne jako brak pewności siebie, a czasem zadufanie w sobie. Osoba aspołeczna może być postrzegana przez swoje otoczenie jako ktoś, kto unika interakcji społecznych, ma ograniczone zainteresowania i zakres działania oraz wykazuje brak empatii wobec innych. Dla otoczenia, takie zachowanie może być mylące i trudne do zrozumienia. Osoby aspołeczne mogą też być postrzegane jako wystraszone, ze względu na to, że unikają kontaktu wzrokowego. Czasami po prostu nie rozumieją norm społecznych, nie wiedzą, jak się zachować, co robić ani czego się od nich oczekuje w danej sytuacji.

 

Jak zachować się w towarzystwie osoby aspołecznej?

Każda osoba jest inna i może odmiennie zachować się w różnych sytuacjach. To, co jedna osoba ocenia jako zachowania aspołeczne, może dla kogoś innego być normą. Kluczem relacji między ludźmi zawsze powinien być szacunek, zrozumienie, cierpliwość i otwarta komunikacja. Zachowanie w towarzystwie osoby aspołecznej może wymagać zrozumienia jej wyjątkowych potrzeb:

  • staraj się szanować przestrzeń osobistą osoby aspołecznej i nie naciskaj na ciągłe interakcje;
  • bądź cierpliwy i daj czas oraz przestrzeń, której potrzebuje;
  • nie twórz presji na osobę aspołeczną, aby brała udział w inicjatywach, jeśli nie czuje się na to gotowa;
  • akceptuj, że osoba aspołeczna może mieć inne sposoby spędzania czasu i odmienny styl życia oraz staraj się nie oceniać jej wyborów.

Jak rozpoznać zachowania aspołeczne?

Brak dostosowania do przyjętych norm społecznych, jakim jest zachowanie aspołeczne, charakteryzuje się biernością, chęcią izolacji zamiast przebywania w grupie. Człowiek aspołeczny z reguły nie podejmuje żadnych inicjatyw.

Osoby przejawiające zachowania aspołeczne mogą być przez innych odbierane z podejrzliwością lub jako zagrażające przyjętemu ładowi. Między osobą towarzyską, otwartą na nowe znajomości i pielęgnowanie dotychczasowych przyjaźni, a człowiekiem aspołecznym istnieje ogromna różnica w zachowaniu. Próba nawiązania relacji jest więc dużym wyzwaniem i często wiąże się z uczuciem porażki.

Czynniki chroniące przed aspołecznością

Istnieją czynniki, które chronią przed aspołecznością, a do najważniejszych z nich należy posiadanie pełnej rodziny i brak w domu rodzinnym poważnych konfliktów, przemocy czy nałogów. Zachowania aspołeczne pojawiają się rzadziej u osób, które doświadczyły w dzieciństwie silnej więzi z bliskimi, wspierającego stosunku ze strony rodziców i miały otwartą komunikację z mamą i tatą. Dobre relacje z bliskimi osobami, a przynajmniej jedna zaufana relacja, na której można polegać, zdaniem psychologów, może uchronić przed aspołecznością.

Czynniki chroniące przed aspołecznością mogą obejmować aspekty rodzinne oraz indywidualne i społeczne. Wysoka samoocena, możliwość odnoszenia sukcesów w szkole lub w sporcie, kreatywność w życiu osobistym i zawodowym to indywidualne czynniki chroniące przed zjawiskiem aspołeczności.

Mentoring biznesowy

Mentoring biznesowy

Mentoring jako remedium na aspołeczność

Co ciekawe, przed aspołecznością chroni mentoring. Mentor dla osoby aspołecznej to autorytet, który dysponuje większym doświadczeniem lub ma kompetencje w określonym obszarze i jest w stanie przekazać swoją wiedzę. Mentor jest w stanie pomóc osobie aspołecznej w nauce umiejętności społecznych, dzieleniu się doświadczeniem życiowym, motywacji, a także w wyrażaniu opinii.

Jak mentoring pomaga w życiu i biznesie? Mentoring obejmuje przede wszystkim:

  • kształtowanie motywacji, samodzielności i odpowiedzialności za własne decyzje i realizowane zadania;
  • wskazanie elementów i możliwości do wykorzystania tkwiących w otoczeniu, które podopieczny mógłby pominąć;
  • udzielanie rad w zakresie rozwoju osobistego oraz kształtowania ścieżki kariery;
  • wsparcie w zdobyciu nowych umiejętności i źródeł wiedzy potrzebnej do samodzielnego i skutecznego działania.

Mentoring to długoterminowa relacja z osobą o zdecydowanie większym bagażu doświadczeń i wiedzy, która wspiera w rozwoju.

 

Ile potrzebujesz pieniędzy, aby pomagać?

Ile potrzebujesz pieniędzy, aby pomagać?

Nie trzeba mieć milionów na koncie, żeby pomagać innym.

Dobro i szczęście można szerzyć na wiele sposobów. Wystarczy, że otworzymy oczy na to, co dzieje się wokół nas.

Możemy zostać wolontariuszem w fundacji, wyprowadzić na spacer psiaki ze schroniska, oddać swoje niepotrzebne rzeczy potrzebującym albo nawet pomóc starszej sąsiadce w zakupach i serdecznie się do niej uśmiechnąć.

To piękne gesty, które zmieniają świat, ale i nas samych na lepsze. Najwspanialszy przykład rozwoju duchowego i emocjonalnego.

Mnóżmy szczęście wokół siebie!