Manipulacja w związkach i relacjach z innymi – przykłady i techniki

utworzone przez Monika | sie 20, 2024 | Rozwój osobisty

Każdy z nas marzy o związku opartym na wzajemnym szacunku, zaufaniu i partnerstwie. Chcemy podejmować wspólne decyzje i jednocześnie mieć prawo do bycia sobą: zachować stare znajomości, mieć własne hobby czy światopogląd. Tymczasem część z nas nieświadomie wiąże się z manipulantami i po pewnym czasie orientuje się, że dana relacja w niczym nie przypomina tej wymarzonej, straciliśmy w niej pewność siebie i w zasadzie boimy się zacząć rozmowę o jej uzdrowieniu. Czym jest manipulacja w związku? Do czego może doprowadzić? Jak jej unikać? Wszystko wyjaśniamy w poniższym wpisie.

Manipulacja emocjonalna w związku: co to?

Manipulacja to wpływanie na myśli, wybory lub zachowania drugiej osoby z przebiegłością, przez zaskoczenie jej, nadużycie reguł społecznych, szantaż i inne nieetyczne strategie. Manipulant ma na celu przejęcie kontroli nad sytuacją i osiągnięcie własnych celów – nawet kosztem partnera. Bezwzględnie wykorzystuje emocje i słabości drugiej strony, co prowadzi do braku równowagi w relacji. Manipulacji można doświadczyć nie tylko w związku. Strategie manipulacji na co dzień łatwo zauważyć w polityce, reklamie, a nawet w relacjach ze współpracownikami w biurze.

Manipulacja, zwłaszcza w związku, jest niedopuszczalna. To forma psychicznego nadużycia, która wyniszcza osobę manipulowaną zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie. Może przybierać subtelne, trudne do rozpoznania formy, dlatego manipulanta trudno wykryć zwłaszcza na początku relacji i etapie tzw. różowych okularów.

Manipulant: kto to?

Wyrachowanymi manipulantami są najczęściej osoby z zaburzeniami osobowości, w tym przede wszystkim psychopaci i osoby narcystyczne. Te zaburzenia charakteryzują się między innymi niewielkim stopniem odczuwania empatii. Manipulant często gra ofiarę albo zawstydza partnera, deprecjonuje go i obwinia za wszystko. Osobowość narcystyczna dodatkowo potrzebuje nieustannego wspierania własnej wartości, co łatwo osiągnąć kosztem innych. Manipulant ukrywa swoje prawdziwe intencje, gra pozorami i doprowadza do zachwiania pewności siebie partnera, a nawet jego wątpienia we własną pamięć i osąd.

Manipulantami często są też osoby odczuwające wewnętrzny lęk, mające kompleksy i niepewne siebie. Aby czuć się dobrze, chcą mieć kontrolę nad sytuacją, partnerem i relacją, osiągając to wszelkimi, nawet niezdrowymi metodami: patologiczną zazdrością, pasywną agresją, kłamstwem lub wszczynaniem awantur, za które obwiniają drugą osobę.

Manipulacja w związku: przykłady

Techniki manipulacji w związku mogą przyjmować różne formy. Najczęściej spotykane to:

• gra na emocjach – manipulant wywołuje określone emocje u partnera, aby zmusić go do ustępstw lub innej zamierzonej reakcji. Może być to przeprowadzenie rozmowy, która w partnerze wywoła lęk lub poczucie winy albo karanie go cichymi dniami, aby ten w końcu „pękł”;
• deprecjonowanie partnera – manipulant bezpośrednio lub w zawoalowany sposób podważa wartość partnera, np. „Skoro jesteś zmęczona opieką na dzieckiem, to jak możesz nazywać się dobrą matką?”. „Zaspałeś do pracy? Być może się do niej nie nadajesz”. Manipulowany partner, aby udowodnić swoją wartość manipulantowi, przekracza swoje granice i idzie na coraz większe ustępstwa;
• kłamstwa, dezinformacja i niedopowiedzenia – manipulant bez skrupułów skłamie, przekręci fakty, wprowadzi w błąd lub dopisze własną tezę do każdej sytuacji, aby osiągnąć własny cel;
• izolacja – manipulant dąży do zminimalizowania kontaktu swojego partnera z rodziną, przyjaciółmi i innymi bliskimi osobami, które mogą trzeźwiej spojrzeć na jego wyrachowane zachowanie;
• gaslighting – to szerokie pojęcie opisujące wprowadzanie drugiej osoby w stan dezorientacji i wątpliwości co do własnych uczuć, wspomnień i percepcji: „Wcale tak nie powiedziałem!”, „Wydawało Ci się!”, „Jak zawsze przesadzasz!”;
• kontrola finansowa (lub też seksualna) – manipulant może ograniczyć dostęp partnera do zarządzania finansami (lub też unikać intymności), aby zmusić partnera do konkretnego zachowania;
• przemoc psychiczna – manipulant może zastraszać, grozić i wykorzystywać wrażliwe informacje o partnerze, by osiągnąć swój cel. Często samodzielnie podejmuje ważne i kluczowe dla związku decyzje, wmawiając partnerowi, że on by sobie z tym nie poradził.

Do pozostałych technik manipulacji można zaliczyć:

• porównywanie obecnego partnera do poprzedniego,
• okazywanie bliskości w przytłaczający sposób,
• oczekiwanie podejmowania od drugiej osoby podejmowania natychmiastowych decyzji,
• podniesiony głos i efektowną gestykulację podczas kłótni,
• wymuszanie wyborów zgodnych z presją społeczną (wtedy, gdy jest mu to na rękę),
• ciągłe zmiany zdania, oczekiwań, zasad panujących w domu,
• uderzanie w słabe strony danej osoby,
• poddawanie w wątpliwość każdej decyzji partnera, zwłaszcza irracjonalnymi argumentami.

 Jak rozpoznać manipulację?

Manipulacja w związku jest bardzo trudna do rozpoznania. Nie jesteśmy wtedy tak czujni na nieuczciwość, jak podczas rozmowy z nowo poznaną osobą. Na wczesnych etapach związku wszyscy miewamy skłonność do bronienia i tłumaczenia partnera, nawet jeśli osoby z najbliższego otoczenia wskazują jego niewłaściwe zachowania. Aby rozpoznać manipulację, warto zachować krytyczne myślenie i być refleksyjnym. Gdy w relacji zaczynamy czuć się niekomfortowo, warto zastanowić się nad swoimi emocjami i działaniami – czy naprawdę są „nasze”, czy może przekraczamy własne granice ze względu na działania partnera.

Wiedząc, czym jest manipulacja emocjonalna, należy być wyczulonym na wyżej wymienione strategie działań manipulantów: zakłamywanie rzeczywistości, deprecjonowanie, wzbudzanie poczucia winy, „odwracanie kota ogonem”, szantaże itp. Warto rozmawiać o swoich odczuciach z bliskimi – osobie niezaangażowanej emocjonalnie w daną relację łatwiej jest zauważyć patologiczne zachowania i głośno je nazwać.

Jak reagować na manipulację?

Przede wszystkim: ufać sobie i stawiać granice. Stawianie granic to coś, czego manipulanci nie znoszą, ponieważ tracą wtedy upragnioną kontrolę nad sytuacją i drugą osobą. Im bardziej pewny siebie i asertywny jest rozmówca, tym bardziej wyprowadza manipulanta z równowagi. Wyraźnie komunikuj swoje pragnienia, emocje i potrzeby – to poniekąd ogranicza możliwość wykorzystania niedopowiedzeń przez manipulanta. Staraj się utrzymać pewną indywidualność w związku, zachowując swoje pasje, finanse, wartości i grono znajomych. Nie dopuszczaj do tego, aby partner kontrolował każdy aspekt Twojego życia. Nie bój się weryfikować informacji, które wydają Ci się nieprawdziwe.

Jeśli mimo wielu rozmów partner nadal nie chce budować związku opartego na partnerstwie, szczerości i szacunku, zaproponuj mu pójście na terapię. Jednak w wielu przypadkach warto rozważyć zakończenie relacji. Miłość do siebie, samoocena i poczucie własnej wartości nie mogą być mniej ważne niż miłość do partnera.

Czy ofiarom manipulacji da się jakoś pomóc?

Tak – w wielu przypadkach fachowa pomoc jest niezbędna. Bycie w związku z manipulantem może doprowadzić do zaburzeń lękowych, a nawet depresji. Ofiara manipulanta z biegiem miesięcy i lat zaczyna wierzyć, nie może sobie ufać, jest „przewrażliwiona”, niewłaściwie ocenia różne sytuacje, nie potrafi dokonywać mądrych wyborów, a jej opinie nic nie znaczą. Często nie potrafi uwolnić się z toksycznego związku, a tym bardziej – rozpocząć nowej zdrowej relacji.

Jeśli jest to konieczne, warto skorzystać z pomocy psychoterapeuty, który wytłumaczy schematy działania manipulanta, wesprze pacjenta w budowaniu samoświadomości i pomoże mu nauczyć się tworzyć zdrowe partnerstwo. Jeśli u ofiary manipulanta zostanie zdiagnozowana depresja lub stany lękowe, konieczna będzie pomoc psychiatry. Warto zawsze dbać o swój rozwój osobisty, korzystając ze szkoleń typu MentalCamp, na których pracuje się nad sobą pod okiem doświadczonego trenera mentalnego. To dobra okazja, aby w przyjaznej atmosferze wzmocnić wiarę w siebie, nauczyć się stawiać granice i zarządzać własnymi emocjami.

Manipulacja poza związkiem

Pamiętaj, że manipulacji można doświadczyć także poza związkiem, np. w pracy. Niestety w polskich firmach wciąż często wykorzystuje się lęk pracowników przed utratą pracy, by byli bardziej ulegli i przekraczali własne granice. Tu dbanie o własne zdrowie powinno wyglądać tak samo: stawianie granic, a jeśli okaże się to konieczne – zmiana pracy.

FAQ: Manipulacja w związku

Kim jest manipulant?
Manipulant to osoba, która różnymi nieetycznymi sposobami próbuje zmienić czyjeś decyzje, zachowanie lub wybory. Jest gotowa poniżać, deprecjonować, szantażować i kontrolować partnera, aby tylko ugrać to, czego chce. Związek z manipulantem nie jest oparty na zaufaniu, partnerstwie i szczerości. Relacja z manipulantem może doprowadzić do stanów lękowych i depresji. Mistrzami manipulacji są osobowości psychopatyczne i narcystyczne (nie odczuwają empatii).

Jak rozmawiać z manipulantem?

Gdy widzisz strategie manipulacji, rozmawiaj z drugą osobą asertywnie i wyraźnie stawiaj granice. To wyprowadzi manipulanta z równowagi, bo czuje, że nie ma upragnionej kontroli nad rozmówcą i sytuacją. Ufaj swoim emocjom i bądź wyczulony na kłamstwa, próby poniżania czy „odwracania kota ogonem”.

Jak pomóc ofierze manipulanta?

Jeśli Twoje racjonalne argumenty nie docierają do ofiary manipulanta (zwłaszcza we wczesnych fazach związków ofiary usprawiedliwiają i tłumaczą partnerów-manipulantów), zaproponuj jej terapię lub trening mentalny. Tam, pod okiem specjalisty, nauczy się rozpoznawania mechanizmów manipulacji i zacznie ufać swoim emocjom. To minimum, aby mogła wrócić do normalnego życia, nabrała na nowo zaufania do ludzi i mogła stworzyć zdrowy, oparty na partnerstwie związek.

Czym jest żałoba, ile trwa, jak sobie z nią radzić?

utworzone przez Monika | sie 7, 2024 | Rozwój osobisty

Śmierć jest naturalnym elementem naszej egzystencji. Chociaż większość dorosłych osób doskonale to rozumie, nie zmienia to faktu, że pogodzenie się z jej nieodwracalnością przychodzi nam bardzo trudno. Żałoba to niewyobrażalny smutek, żal i tęsknota, z którymi nie każdy potrafi poradzić sobie sam. Warto lepiej zrozumieć, jak wygląda proces żałoby, by móc wesprzeć osobę po stracie kogoś bliskiego, ale też być na nią gotowym  samemu, gdy przyjdzie na to pora.

Co to jest żałoba?

Żałoba to naturalny stan organizmu po stracie bliskiej osoby lub czegoś ważnego. Warto wiedzieć, że ten stan może pojawić się także z innych powodów niż śmierć: np. po rozwodzie czy uwięzieniu. Żałoba może też być skutkiem innej ważnej dla danej osoby straty: obumarcia płodu, odejścia ukochanego pupila, amputacji ręki czy usunięcia piersi. Żałoba zawsze wiąże się z ogromnym smutkiem i żalem oraz upływem czasu, którego żałobnik potrzebuje, by przepracować stratę i nauczyć się żyć na nowo. Nieprzepracowana żałoba może prowadzić do depresji, dlatego ważne jest, by pozwalać sobie na towarzyszące jej emocje, być dla siebie wyrozumiałym i cierpliwym.

Ile trwa żałoba?

Żałoba jest czymś indywidualnym i każdy może przechodzić ją inaczej. Czas żałoby często wynika z tego, jak bliską relację miała dana osoba ze zmarłym. Przyjmuje się, że żałoba może trwać od 6 do 24 miesięcy, chociaż niektórzy specjaliści górną granicę określają nawet jako 36 miesięcy. Żałobę odczuwa się najintensywniej przez pierwsze pół roku od straty, później uczucia stopniowo stabilizują się. Nie oznacza to, że uczucie smutku i żalu mija na zawsze. Dana osoba uczy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, jednak ogrom żalu i tęsknota mogą wracać np. podczas rocznic śmierci, świąt, dnia urodzin zmarłego bliskiego, czy odwiedzania miejsc, do których dawniej jeździło się wspólnie.

Etapy żałoby

Żałoba ma zazwyczaj kilka etapów:

1. Szok i odrealnienie. Osoba w pierwszym etapie żałoby nie może uwierzyć w to, co się stało. Próbuje sobie wmawiać, że to tylko żart lub zły sen, który zaraz się skończy. Wiele osób nie jest w stanie normalnie funkcjonować, a co za tym idzie – zorganizować ceremonii pogrzebowej. Jeszcze inni w szoku wykonują wymagane czynności automatycznie, lecz po czasie twierdzą, że nie pamiętają, jak przygotowali pogrzeb i co dokładnie działo się w czasie ceremonii. Zdarza się, że żałobnik całkowicie zamyka się w sobie, komunikując wyłącznie to, co niezbędne.
2. Rozgoryczenie i tęsknota. To faza, która następuje, gdy żałobnik upora się z szokiem i przyjmuje do wiadomości stratę. Wreszcie pozwala sobie na ból, żal i często złość. Czasami wzbudza w sobie poczucie winy, myśli, co by było „gdyby”, wspomina ostatnie rozmowy, dawne kłótnie, bywa też zły na zmarłego, że odszedł. W tej fazie trzeba uporać się z bardzo trudnymi emocjami, a ich tłumienie może doprowadzić do depresji. Żałobę warto przejść pod okiem doświadczonego psychologa lub trenera mentalnego, który pomoże przepracować emocje w zdrowy sposób.
3. Dezorganizacja. Żałobnik zaczyna godzić się ze stratą, lecz nie ułatwia mu tego powrót do „zwykłego” życia. Dotychczasowa rutyna znika, a bez zmarłego bliskiego inaczej spędza się czas w domu, planuje wyjazd, a nawet zakupy czy obowiązki. Żal i poczucie straty nadal są bardzo silne, a to wszystko razem powoduje poczucie samotności, chaosu i braku poczucia bezpieczeństwa.
4. Reorganizacja. Osoba pogrążona w żałobie znajduje w sobie siłę, by zacząć organizować swoje życie na nowo. Nadal tęskni za zmarłym, lecz zaczyna budować swoją nową codzienną rutynę i porządkować różne sprawy.
5. Akceptacja sytuacji. To etap kończący żałobę, w którym bliski zmarłego pogodził się ze stratą i umie funkcjonować bez niego. Nie oznacza to, że uczucie tęsknoty znika na zawsze. O zmarłym nadal się pamięta i nadal można za nim tęsknić. Jednak smutek już nie dominuje w codzienności.

Dlaczego żałobę trzeba przepracować?

Przejście przez każdy etap żałoby jest ważne w pogodzeniu się ze stratą i zaczęciu kolejnego etapu życia. Tłumienie emocji może doprowadzić do depresji i stanów lękowych oraz objawów psychosomatycznych. Nieprzepracowana żałoba może być przyczyną problemów ze zdrowiem psychicznym w przyszłości, gdzie pod okiem terapeuty trzeba będzie ponownie wrócić do przykrych wspomnień, trudnych emocji i przejść cały proces związany ze śmiercią bliskiego. Może być potrzebna również pomoc trenera mentalnego (np. warsztat duchowy „Wyższe Ja”), który podpowie, jak pogodzić się z przeszłością, by poczuć ulgę.

Jak pomóc osobie w żałobie?

Przede wszystkim warto być obok niej i skoncentrować się na jej emocjach – nie negować ich, lecz pozwalać, by wybrzmiały. Jeśli żałobnik nie ma ochoty rozmawiać, nie powinno się go do tego zmuszać. Czasami wystarczy po prostu spędzać z nim czas, by nie czuł się samotny, zagubiony i bezbronny.

Warto pamiętać o wspomnianych fazach żałoby. Gdy uda Ci się określić, w której z nich znajduje się dana osoba, łatwiej Ci będzie pomóc we właściwy sposób. Na początku żałoby, gdy ktoś jest jeszcze w szoku, warto dbać o to, by był świadomy tego, co się stało, nie unikał rozmowy o śmierci i nie odrealniał jej. Jeśli żałobnik nie jest w stanie sam zorganizować pogrzebu, należy mu w tym pomóc i angażować go na tyle na ile będzie mieć ochotę. W kolejnych fazach należy pozwalać mu na wyrażanie złości, frustracji, smutku i żalu – bez pocieszania frazesami typu „będzie dobrze”, „czas leczy rany”. Warto pomagać w organizowaniu życia na nowo, co nie oznacza wyręczania osoby w żałobie we wszystkim.

Kiedy zgłosić się po pomoc do specjalisty? Gdy stan danej osoby nie poprawia się pomimo upływu czasu. Należy zrobić to natychmiast, jeśli zaczyna ona przejawiać zachowania autodestrukcyjne: koić ból alkoholem, narkotykami czy lekami bez nadzoru lekarza. Pomoc terapeuty przyda się także, gdy żałobnik zachowuje się skrajnie: natychmiast „czyści” dom z rzeczy po zmarłym, tłumi emocje i przechodzi do życia codziennego, lub odwrotnie – rozpacza, idealizuje go i nie przyjmuje żadnej pomocy.

Fizyczne odczuwanie żałoby

Żałobę odczuwa się nie tylko w sferze emocjonalnej (smutek, żal, tęsknota), ale też behawioralnej (zaburzenia snu, natręctwa, apatia, zaburzenia apetytu), poznawczej (zaburzenia koncentracji, problemy z pamięcią), fizycznej (osłabienie, zmęczenie, bóle, suchość w gardle), a nawet duchowej (kryzys wiary, poczucie bezsensu istnienia).

Naukowcy udowodnili, że podczas żałoby zaostrzają się choroby przewlekłe, wzrasta ciśnienie krwi i osłabia się układ odpornościowy. W przypadku śmierci wieloletniego partnera u żałobników często dochodzi do wzrostu poziomu prozapalnych białek we krwi, które częściowo odpowiadają za zawały serca i udary mózgu – a co za tym idzie, również ich śmierci w niedługim czasie (tzw. syndrom złamanego serca). Żałoba potrafi zwiększyć ryzyko śmierci bardziej niż palenie papierosów.

Trudna żałoba

Istnieją pewne sytuacje, gdy przechodzenie żałoby staje się jeszcze trudniejsze niż zazwyczaj. Wtedy skorzystanie z pomocy specjalisty jest więcej niż zalecane, aby żałobnik uniknął zaburzeń psychicznych i depresji.

Jedną z takich sytuacji jest śmierć, w której nie udało się zidentyfikować lub sprowadzić ciała zmarłego (np. z wysokich partii gór). Bliskim trudno jest przejść zwłaszcza przez pierwszy etap żałoby, ponieważ nie mają „dowodów”, by uwierzyć w zgon. Często łudzą się, że do doszło do pomyłki i „czekają” na powrót danej osoby, co utrudnia im przejście do kolejnych faz żałoby.

Czasami mówi się też o „żałobie pozbawionej praw”. To sytuacja, gdy żałobnik nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia od bliskich lub wręcz jego uczucia spotykają się z niezrozumieniem i są negowane. Często dzieje się tak, np. gdy zmarły popełnił samobójstwo lub nie był najbliższą rodziną. Z tym zjawiskiem często spotykają się osoby homoseksualne w środowiskach, w których śmierć partnera wydaje się mniej bolesna niż w związkach heteroseksualnych.

Ryzyko pojawienia się zaburzeń psychicznych u żałobnika wzrasta też, gdy śmierć nastąpiła niespodziewanie, lub też obserwował ogromne cierpienie zmarłego przed odejściem. Dużym obciążeniem jest śmierć kilku członków rodziny naraz (np. wypadek samochodowy), samobójstwo lub zabójstwo. Wsparcia potrzebują często osoby w żałobie, które wcześniej borykały się z depresją, zaburzeniami lękowymi lub innymi problemami ze zdrowiem psychicznym oraz nie przyjmują wsparcia od nikogo innego.

Żałoba po śmierci dziecka

Za jedną z najtrudniejszych do przejścia jest uważana żałoba po śmierci dziecka. Ryzyko pojawienia się depresji i innych zaburzeń u rodziców może trwać nawet do 10 lat po stracie, a uczucie smutku często nie ustępuje nawet do końca ich życia. Rodzice zmarłych dzieci są według badań podatniejsi na zachorowanie na raka i chorobę wieńcową.

Do podstawowych emocji w żałobie dochodzi u nich także do silnego poczucia winy – nawet jeśli nie mogli zrobić nic, by pomóc dziecku. Przez długi czas trwa u nich poczucie bezsensu, beznadziei i apatia. Mogą pojawiać się wzajemne oskarżenia i niezrozumienie, przez co około 50% małżeństw, które straciły dziecko, decyduje się na rozwód.

FAQ: Jak radzić sobie z żałobą?

Czym jest żałoba?

Żałoba jest naturalnym stanem organizmu, w którym radzi sobie z utratą bliskiej osoby (lub inną ważną stratą). Składa się z kilku faz (szok, tęsknota, dezorganizacja, reorganizacja, akceptacja), jednak jest sprawą indywidualną – każdy może przechodzić ją inaczej. Żałoba może trwać od kilku miesięcy do nawet 2–3 lat. Jest tym intensywniejsza, im bliższy był żałobnikowi zmarły.

Jak radzić sobie z żałobą?

Żałobę trzeba przepracować. Przejście każdego etapu pozwala w pełni pogodzić się ze stratą (co nie oznacza, że o zmarłym całkowicie się zapomina, a uczucie smutku czasami nie wraca). Tłumienie emocji lub źle przepracowana żałoba mogą prowadzić do zaburzeń lękowych i depresji oraz innych chorób. Warto w tym czasie skorzystać z pomocy psychologa lub trenera mentalnego.

Czy żałoba może wpływać na zdrowie fizyczne?

Tak. Żałoba osłabia odporność i zwiększa ryzyko wystąpienia wielu chorób, w tym udaru, zawału serca, a nawet raka. Dlatego w razie problemów z jej przejściem, warto korzystać z pomocy specjalistów.

Kryzys wieku średniego – czym jest, jak się objawia i jak sobie z nim radzić?

utworzone przez Monika | lip 26, 2024 | Rozwój osobisty

O kryzysie wieku średniego, zwłaszcza u mężczyzn, zazwyczaj mówi się w formie żartu lub drobnych złośliwości. Gdy pan po 40-stce kupuje małe, sportowe auto, na które oszczędzał całe życie i tak prawdopodobnie usłyszy od znajomych, że zakupem próbuje odjąć sobie lat. Tymczasem kryzys wieku średniego to realne zjawisko psychologiczne, które może (lecz nie musi) wpływać na zachowanie danej osoby, zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Warto dowiedzieć się o nim nieco więcej, by – gdy przyjdzie na to pora – ustrzec się przed jego objawami.

Co to kryzys wieku średniego?

Kryzys wieku średniego dotyka najczęściej osoby w wieku 40–60 lat będące w połowie swojego życia. Wbrew powszechnej opinii zjawisko to dotyczy nie tylko mężczyzn, lecz także kobiet. Szacuje się, że w znaczący sposób dotyka nawet 10% populacji. Kryzys nie u każdego przebiega tak samo – to kwestia indywidualna. Kryzys wieku średniego u mężczyzn bywa diagnozowany częściej niż u kobiet. W dużej mierze wynika to z tego, że panowie dużo większą wagę przykładają do swojego statusu, atrakcyjności i wizerunku oraz postrzegania przez innych.

Kryzys wieku średniego: objawy

Jak już wspomnieliśmy, kryzys wieku średniego może objawiać się na różne sposoby:

• człowiek czuje się niespełniony, ma wrażenie, że nie udało mu się zrealizować planów i marzeń. Jest na siebie zły, że nie osiągnął więcej i stale porównuje się do innych;
• coraz częściej wpada w nostalgię i nie może pogodzić się z upływem czasu, zaczyna obawiać się przyszłości;
• traci sens życia, rezygnuje z pasji, jest znudzony codziennością, wszystko go irytuje. Nie wierzy, że może jeszcze coś osiągnąć;
• odczuwa spadek energii do działania, wycofuje się z życia towarzyskiego;
• często zaczyna fascynować się dużo młodszą osobą;
• zaczyna podejmować decyzje pod wpływem impulsu, bez zastanawiania się nad ich konsekwencjami.

Kryzys wieku średniego u kobiet: objawy

U kobiet kryzys wieku średniego często objawia się dodatkowo frustracją wynikającą z fizycznego starzenia się. Panie próbują walczyć z upływem czasu, decydując się na zabiegi medycyny estetycznej, operacje plastyczne lub niemal całkowitą wymianę garderoby. Jeśli do tego zaczynają nękać je objawy menopauzy, panie mogą mieć problemy nie tylko z samopoczuciem, lecz także kontrolowaniem emocji, a w skrajnych przypadkach – codziennym funkcjonowaniem.

Kryzys wieku średniego u mężczyzn: objawy

Mężczyźni gorzej znoszą obniżającą się z wiekiem sprawność fizyczną i seksualną. Kryzys może powodować u nich spadek libido oraz potrzebę „udowadniania” swojej męskości statusem – stąd stereotypowy sportowy samochód, młodsza kochanka lub drogie używki. Panowie ze skłonnościami do uzależnień zaczynają im ulegać.

Skąd bierze się kryzys wieku średniego?

Zjawisko kryzysu wieku średniego zostało po raz pierwszy dogłębnie opisane przez psychoanalityka Elliota Jacquesa w 1965 roku. W swojej publikacji porównał je do depresji i podkreślił, jak ważne może być w tym czasie zrozumienie kryzysu i ewentualnie sięgnięcie po pomoc specjalisty.

Według Jacquesa kryzys wieku średniego wynika ze świadomości starzenia się i utraty wiary w swoje możliwości. Wiąże się też w dużej mierze z odczuwanym poziomem satysfakcji z życia, statusu majątkowego lub własnych ambicji. Połowa życia to dla wielu osób czas rozliczeń. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni wyjątkowo krytycznie zaczynają oceniać, co udało im się osiągnąć, a których planów nie zrealizowali i jakie szanse zmarnowali – to często prowadzi do frustracji i  chęci „nadrobienia” zaległości.

Kryzys wieku średniego może przyjść sam, ale bywa też wyzwolony przez jakieś zdarzenie podkreślające upływ czasu. Czasami jest to konieczność opieki nad starzejącym się rodzicem lub jego śmierć, wyprowadzenie się dorosłego już dziecka (tzw. syndrom opuszczonego gniazda) lub wypalenie zawodowe.

Skutki kryzysu wieku średniego

Skutki kryzysu wieku średniego, a zwłaszcza podejmowanych impulsywnie decyzji, by „nadrobić” stracony czas, mogą być fatalne. Załamanie nerwowe i zachowania kompulsywne mogą doprowadzić do utraty pracy, rozwodu lub utraty kontaktu z dziećmi. Mężczyźni nieradzący sobie z kryzysem wieku średniego wpadają w alkoholizm, a w skrajnych przypadkach popełniają samobójstwo. Dlatego tak ważne jest, by ten kryzys przestał być tylko obiektem żartów, ale był też odpowiednio rozumiany i rozpoznawalny. Tylko wtedy osoby w kryzysie będą otrzymywać właściwą pomoc i wsparcie od najbliższych.

Szczere rozmowy i zrozumienie u najbliższych są ważne dla samopoczucia osoby w kryzysie. Rozpoznanie objaw kryzysu wieku średniego i podejście do tego zjawiska z szacunkiem pomaga uporać się z natrętnymi myślami osobie, która go przechodzi oraz buduje jej poczucie własnej wartości. Skuteczna komunikacja jest praktycznie najważniejsza u partnerów w podobnym wieku, u których kryzys wieku średniego może nadejść w tym samym czasie.

Jak radzić sobie z kryzysem wieku średniego?

Gdy rozumie się kryzys wieku średniego, o wiele łatwiej z nim walczyć. Paradoksalnie, u osób, które rozumieją, czym on jest, kryzys wieku średniego może mieć całkiem dużo pozytywnych konsekwencji.

Frustracja związana ze starzeniem się ciała lub spadkiem kondycji fizycznej dość często przeradza się w zainteresowanie aktywnością sportową. Sporo osób dojrzałych decyduje się w tym okresie na zadbanie o swoje zdrowie, zmianę diety i dotychczasowego siedzącego trybu życia. To z kolei szybko daje widoczne efekty i motywuje do dalszej pracy nad swoją kondycją. Wymiana garderoby, zmiana fryzury czy zabiegi medycyny estetycznej nie są niczym złym, o ile decyzja o nich została przemyślana, a wszystko jest robione z umiarem.

Osoby, które czują znudzenie i brak sensu w życiu, często znajdują sobie nowe hobby. Bez względu na to, czy jest to założenie ogródka, czy majsterkowanie, zaczynają spędzać wolny czas na czynności, którą lubią. Z biegiem czasu rozwijają się i stają się w niej specjalistami, co również daje satysfakcję. Tu również rozsądny zakup sportowego auta wymarzonej marki i dołączanie do jego lokalnego fanklubu nie musi być złym pomysłem, o ile w danym momencie rodzina nie ma na głowie innych ważniejszych wydatków.

Część osób w kryzysie wieku średniego czuje się zagubiona i szuka wsparcia duchowego i rozwoju mentalnego. Aby uspokoić myśli, zapisują się na szkolenia takie jak „Wyższe Ja”, prowadzone przez doświadczonych trenerów mentalnych. Tu odkrywają, jak radzić sobie ze stresem, traumami z przeszłości lub budować wewnętrzny spokój. Zaczynają świadomie kreować swoją rzeczywistość i nagle przekonują się, że są w wieku, w którym świat wciąż stoi przed nimi otworem. 40-letnie życiowe doświadczenie, stabilna sytuacja zawodowa i „odchowane” dzieci okazują się ogromną zaletą i otwarciem nowego rozdziału w życiu.

Czy kryzys wieku średniego mija?

Tak – etap przemyśleń i rozliczeń z minionym czasem nie trwa wiecznie. Zazwyczaj „doskwiera” przez kilka miesięcy, rzadziej – kilka lat.  Chociaż jest naturalnym procesem w życiu człowieka, może mieć wiele negatywnych konsekwencji. Impulsywne, nieprzemyślane decyzje mogą wyrządzić szkodę nie tylko osobie w kryzysie, lecz często również jej najbliższym. Nie warto czekać, aż natarczywe myśli same ustąpią. Jeśli osoba w kryzysie nie potrafi sobie z nimi poradzić, powinna skorzystać z pomocy specjalisty: trenera mentalnego, psychologa, a w rzadkich przypadkach – psychiatry.

W przechodzeniu kryzysu wieku średniego ważne jest zaakceptowanie wieku dojrzałego jako kolejnego etapu życia. Zamiast rozmyślać nad utraconymi szansami i niezrealizowanymi planami, warto podsumować wszystko, co udało się w życiu osiągnąć. To dobry czas na pielęgnowanie w sobie wdzięczności i zauważanie nowych możliwości, jakie jeszcze na nas czekają.

Według badań brytyjskiego dziennika „The Economist”, ludzie po zażegnaniu kryzysu wieku średniego i pogodzeniu się ze zbliżającą się starością stają się… ponownie szczęśliwi! Entuzjazm i uczucie spełnienia towarzyszą nam już od chwili wkraczania w dorosłość i gdy snujemy plany na przyszłość. Przez rutynę i różne wydarzenia w życiu poziom satysfakcji może spadać, aż do momentu, gdy nadchodzi kryzys związany z wiekiem średnim. Po pokonaniu go poziom satysfakcji znów wyraźnie wzrasta – dojrzałe osoby przewartościowują swój świat i potrafią cieszyć się tym, co najważniejsze: relacjami z bliskimi, zdrowiem, możliwością realizowania  swoich pasji.

Co po kryzysie wieku średniego?

Uporanie się z kryzysem to poniekąd podsumowanie dotychczasowych osiągnięć, ale też czas na wyznaczenie nowych celów i snucie planów. Powinny być realne, by nie frustrowały – warto wziąć pod uwagę ograniczenia związane ze starzeniem się. Współcześnie osoba 40-, 50-, czy 60-letnia to wciąż młody człowiek, który ma wiele możliwości. Widać to nawet w popkulturze: słynny „40-latek” – Stefan Karwowski – w czasach PRL był poważnym, nobliwym, starszym panem. Bohater serialu „39 i pół” to świetny przykład osoby w kryzysie wieku średniego, która wciąż żyje pełnią życia.

Jednak warto pamiętać, że media mogą przekłamywać rzeczywistość, co na osoby w kryzysie wieku średniego działa podobnie, jak na nastolatki – czują się niewystarczająco ładne, zadbane, wysportowane czy przebojowe. Chociaż celebryci mogą w zwykłym człowieku wywoływać kompleksy, nie ma sensu się do nich porównywać. Nad ich zdrowiem, wyglądem i garderobą pracuje na co dzień sztab ludzi.

FAQ: Kryzys wieku średniego

Czy kryzys wieku średniego u mężczyzn i kobiet to żart?

Nie. To ważne zjawisko psychologiczne, o którym warto dowiedzieć się nieco więcej. Może prowadzić do podejmowania nieprzemyślanych decyzji życiowych i ich fatalnych konsekwencji. Wsparcie osoby w kryzysie wieku średniego jest ważne dla jej samopoczucia.

Jakie są objawy kryzysu wieku średniego?

Każdy może przechodzić kryzys inaczej. Objawami zazwyczaj są: spadek energii, smutek, melancholia, brak sensu życia i poczucie uciekającego czasu oraz impulsywne, a nawet ryzykowne działania, fascynacja młodszymi osobami, nagła potrzeba dużych zmian w życiu.

Czy z kryzysem wieku średniego można walczyć?

Tak. Warto zgłębić ten temat, był lepiej zrozumieć zjawisko. Jeśli wsparcie bliskich nie pomaga, a osoba w kryzysie nie jest w stanie uporać się z natrętnymi myślami, warto udać się po pomoc do specjalisty: trenera mentalnego, psychologa lub psychiatry.

Obojętność w związku. Jak ją pokonać?

utworzone przez Monika | lip 20, 2024 | Rozwój osobisty

Chyba nikt nie wyobraża sobie udanego związku bez zaangażowania emocjonalnego, empatii i bliskości. Gdy coraz częściej zdarzają się kłótnie, obie strony mają świadomość, że dzieje się źle. Jeśli do tego oboje chcą naprawiać relację, mogą dość szybko zareagować na kryzys. Dużo gorszym momentem  jest pojawienie się obojętności w związku. Obojętność wobec drugiej osoby zabija relację po cichu i powoli. Trudniej też dotrzeć do jej przyczyny, a jeszcze trudniej – pokonać.

Obojętność w związku: objawy

Czym objawia się obojętność męża wobec żony czy żony wobec męża? Partner przestaje angażować się emocjonalnie w relację i nie interesuje się życiem drugiej osoby. Mieszkanie pod jednym dachem zaczyna przypominać układ współlokatorów, a nie pary: małżonkowie jedzą razem posiłki, spędzają czas w swoim towarzystwie, lecz są skupieni na różnych czynnościach i rozmawiają przeważnie o sprawach organizacyjnych. Przestają opowiadać sobie, jak minął im dzień w pracy, jak się czują lub jakie postępy zrobili w swoim hobby.

Obojętność wobec drugiej osoby jest wyczuwana też w braku czułości. Obojętny partner nie tylko nie ma ochoty na seks, ale też unika przytulania, patrzenia w oczy i drobnych opiekuńczych gestów. Nie poświęca czasu małżonkowi, a nawet dość często go unika, poświęcając się np. obowiązkom zawodowym. Obojętność to też brak troski i empatii dla drugiej osoby. Pomimo bycia w relacji, czuje się ona samotna.

Skąd bierze się obojętność w związku?

Przyczyn obojętności w związku może być wiele i przy naprawie relacji bardzo ważne jest, aby zdać sobie z nich sprawę. Jedną z nich, bardzo częstą, jest rutyna. Natłok obowiązków, pojawienie się dziecka czy brak czasu na szczere rozmowy prowadzi do tego, że partnerzy zaczynają skupiać się na własnych życiach i problemach, tracąc uważność na drugą osobę. Zamiast pielęgnować relację i rozwiązywać na bieżąco nawet najmniejsze problemy, łatwiej im zamiatać je pod dywan, aby mieć złudny święty spokój. Często oboje oczekują inicjatywy od drugiej strony, jednocześnie nie okazując mu ze swojej zainteresowania nawet w drobnych gestach. W ten sposób błędne koło się nakręca.

Obojętność może być też efektem niepewności relacji lub pojawienia się w niej trzeciej osoby. Część osób widząc, że związek nie ma przyszłości, przez jakiś czas się do niego dystansuje i kończy go, dopiero wtedy, gdy obojętność stanie się normą. Inni stają się obojętni wobec partnera, ponieważ czas i energię poświęcają już na inną osobę, szykując sobie „gniazdko”, zanim zakończą trwającą relację. Obojętność może pojawić się też w związku, w którym doszło do zdrady, a para rzekomo poradziła sobie z kryzysem i została razem. Jednak zraniona strona już nie ufa partnerowi i będąc z nim, emocjonalnie wycofuje się z relacji.

Brak czułości i rozmów nie zawsze oznacza brak miłości w małżeństwie. Objawy obojętności mogą być efektem tymczasowego dużego stresu u jednego z partnerów, np. nerwów w pracy, nasilenia dolegliwości chorobowych czy problemów w jego rodzinie. Taka osoba często zachowuje się obojętnie wobec małżonka zupełnie nieświadomie, skupiona na własnych myślach.

Obojętność do drugiej osoby może pojawić się też, gdy ścieżki życiowe małżonków się rozchodzą i pora na rozwód. Zdarza się tak, że każdy z nich zaczyna mieć inne cele życiowe, a małżeństwo staje się fikcją. Obojętność obojga z nich wobec drugiej osoby jest wtedy wręcz wygodna – każdy może skupić się na swoich sprawach. Tkwienie w takiej relacji przez kolejne lata jest jednak na obojga wyniszczające i niezdrowe.

Jak rozmawiać o obojętności partnera?

Z obojętnością w związku trudno walczyć, nie wiedząc, jak to robić. Większość osób oskarża partnera słowami: „Ty mnie nie słuchasz”, „dlaczego mnie zawsze ignorujesz”, „już Cię nie obchodzę”. To z kolei wzbudza w nim frustrację i odruch obronny, a co za tym idzie – niechęć do dalszej rozmowy i jeszcze większą obojętność. Aby zacząć walkę z obojętnością w związku, warto nauczyć się mówić o swoich emocjach. Rozmawiając z partnerem, nie warto osądzać go, lecz lepiej powiedzieć: „JA czuję się odrzucona i nieważna, gdy nie opowiadasz, dlaczego jesteś smutny”, „jest MI bardzo przykro, gdy uciekasz w pracę, zamiast spędzić ze mną chociaż jedno popołudnie w tygodniu sam na sam”.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o mechanizmach odczuwania samotności, dystansowaniu się, ale i metodach radzenia sobie z nią, koniecznie przeczytaj książkę pt. „Tacy sami”. Dzięki niej lepiej zrozumiesz popularne schematy działań, które prowadzą do samotności i obojętności w relacjach.

Jak walczyć z obojętnością w związku?

„Nie czuję się ważna dla partnera”. „Partnerka nie poświęca mi czasu”. Czy można coś w tej sytuacji zrobić? Tak. Kluczem do sukcesu jest wspomniana wyżej szczera rozmowa. Jeśli oboje zdacie sobie sprawę z tego, że obojętność wyniszcza Waszą relację, możecie razem z nią walczyć.

1. Spróbujcie nadrobić stracony czas. Zaplanujcie więcej aktywności razem. Tworzenie wspólnych wspomnień bardzo zbliża! Jeśli się uda, znajdźcie wspólne hobby, jeśli 

nie – po prostu spędzajcie popołudnia na czynnościach, które oboje lubicie: na spacerze, kolacji w restauracji, wspólnym oglądaniu filmu. Spróbujcie czegoś nowego. Zapiszcie się razem na kurs gotowania, masaż dla dwojga lub kurs tańca. Nie musicie odnosić spektakularnego sukcesu w danej dziedzinie – chodzi przede wszystkim o wspólną zabawę.

1. Oceniajcie jakość czasu spędzonego razem. Skupcie się na jakości wspólnej aktywności, a nie czasie jej trwania. Możecie obejrzeć „razem” trzygodzinny film, a podczas seansu oboje „siedzieć” w swoich telefonach i dwóch różnych światach lub wybrać się na półgodzinną randkę do pobliskiej lodziarni, by porozmawiać o nurtujących Was tematach – ta druga aktywność, mimo że krótsza, może mieć wyższą jakość.
2. Wyjedźcie tylko we dwoje. Jeśli macie taką możliwość, zostawcie dzieci pod opieką dziadków lub cioci i zarezerwujcie np. weekend w malowniczym miejscu. Niech to będzie dla Was czas na szczere rozmowy, bliskość i intymność – bez obowiązków domowych, telefonów z pracy i scrollowania social mediów. Wybierzcie się na hotelową dyskotekę, kręgle lub razem posiedzieć w jacuzzi. Przez dwa dni pielęgnujcie swoją relację.
3. Starajcie się oboje. Nawet jeśli tylko jeden z małżonków stał się obojętny, drugi powinien ułatwić mu powrót do normalnego życia w związku. Osoba „odrzucona” powinna nadal traktować partnera tak, jakby sama chciała być traktowana. Sarkastyczne uwagi i złośliwości nie pomogą naprawić sytuacji.
4. Poproście o pomoc specjalistę. Niewiele par zdaje sobie sprawę z tego, jak ogromną moc ma mediator i punkt widzenia trzeciej osoby w trudnych rozmowach. Jeśli oboje chcecie ratować małżeństwo, ale nie potraficie znaleźć wspólnego języka, skorzystajcie z pomocy psychologa lub trenera mentalnego. Specjalista nie tylko pomoże Wam uporać się z własnymi lękami, przekonaniami i traumami, lecz także nauczy Was, jak komunikować swoje potrzeby i stawiać granice.

Kiedy walczyć z obojętnością w związku, a kiedy lepiej zakończyć relację?

Samo pojawienie się obojętności w związku nie musi być powodem jego rozpadu. Często zdarza się, że wkrada się ona nawet między bardzo kochających się partnerów. Zazwyczaj nie wiedzą, co zrobić, by było jak dawniej, chociaż oboje bardzo by tego chcieli. Poznanie przez nich narzędzi do walki z obojętnością i wprowadzenie ich w życie w tym przypadku okazuje się wystarczające, by relacja znów rozkwitła.

Problem pojawia się, gdy jeden (lub oboje) partnerów nie chce przyznać się do pojawienia się obojętności lub też nie zamierza nic z tym robić. Taka relacja jest skazana na porażkę – bliskość nie powróci, jeśli obie strony nie zaangażują się w proces. Wzajemna obojętność z czasem zmieni się w niechęć i frustrację, a partnerzy rozstaną się w złej atmosferze, nie darząc się już nawet szacunkiem. W takiej sytuacji lepiej zakończyć związek, gdy jeszcze da się to zrobić dojrzale i bez nadmiaru negatywnych emocji.

Czy obojętność w związku ma jakieś zalety?

Często powtarzanym mitem jest to, że osoba obojętna wydaje się bardziej skryta i niedostępna, a przez to – bardziej atrakcyjna dla płci przeciwnej. Może być w tym odrobinę prawdy w pierwszej fazie randkowania, gdy trwa zabawa w kotka i myszkę, a partnerom zależy, aby jak najlepiej poznać wybranka i jak najbardziej zbliżyć się do siebie. W prawdziwym związku nie powinno być miejsca na takie gry. Obojętność może tylko zaszkodzić.

Każdy ma swoje granice odporności na obojętność. Jeśli zaczyna odczuwać ją na co dzień, prędzej czy później sam zacznie ją okazywać. Wykorzystywanie obojętności, by manipulować partnerem, doprowadzi wyłącznie do jego frustracji i zniechęcenia, a następnie – wzajemnego obarczania się winą.

FAQ: Najczęściej zadawane pytania dotyczące obojętności w związku

Skąd bierze się obojętność w związku?

Może mieć wiele przyczyn: od przejściowego silniejszego stresu w pracy jednego z partnerów, przez rutynę i natłok obowiązków domowych, aż po sekretny romans lub  po prostu – wypalenie się relacji i chęć podążania własnymi ścieżkami. Określenie przyczyny pojawienia się obojętności w związku może być ważne przy podjęciu decyzji, czy warto go ratować.

Czy z obojętnością w związku można walczyć?

Tak, jednak wymaga to zaangażowania obu stron i to pomimo pojawiającej się wobec siebie niechęci. Walka z obojętnością bazuje przede wszystkim na skutecznej komunikacji oraz spędzaniu jakościowego czasu razem. To wzajemne motywowanie się do ponownego budowania bliskości i zaangażowania emocjonalnego. Czasami warto poprosić o pomoc specjalistę, który stanie się mediatorem i pomoże partnerom znaleźć wspólny język.

Co zrobić, gdy partner nie chce pracować nad relacją?

To znak, że pora pomyśleć o jej zakończeniu. Bliskość sama nie wróci – obojętność będzie się tylko pogłębiać i prowadzić do frustracji i wzajemnej niechęci. Jeśli przynajmniej jeden z partnerów ignoruje problemy drugiego i nie wyraża chęci naprawy związku, druga strona niewiele może zdziałać. Być może to czas, aby każdy z nich poszedł swoją drogą.

Trener mentalny – kim jest i czym się zajmuje?

utworzone przez Monika | maj 10, 2024 | Rozwój osobisty

Rozwój mentalny to dziedzina, która szybko zyskuje na popularności, a kurs trenera mentalnego pomaga zdobyć zawód przyszłości. Sposób myślenia i to, co czujemy, ma wpływ na nasze działania w życiu prywatnym i zawodowym. Nastawienie i wiara we własne możliwości wpływa na rodzaj podejmowanej aktywności, tym samym decydując o ostatecznym wyniku. Jak wyjść poza własne ograniczenia? Specjaliści rozwoju mentalnego są zafascynowani treningiem mentalnym, który umożliwia uwolnienie ludzkiego potencjału. Trener mentalny sięga po najcenniejsze zdobycze psychologii, socjologii i neuronauki, by skutecznie pomagać w zmianie osobistej. Zobacz, na czym polega praca trenera mentalnego i dołącz do kursu Akademii Trenerów Mentalnych, która kształci specjalistów od 2017 roku. 

Trener mentalny – kto to jest? 

Jeżeli pierwszy raz spotykasz się z pojęciem trenera mentalnego – kto to jest i czym się zajmuje – możesz jeszcze nie wiedzieć, o co do końca chodzi w treningu mentalnym. Pozwól, że spróbuję Ci przybliżyć, na czym polega praca trenera mentalnego i czego możesz nauczyć się na kursie organizowanym przez Akademię Trenerów Mentalnych. 

Poznanie idei treningu mentalnego otwiera nowe możliwości rozwoju, a dzięki nim możesz działać skuteczniej na co dzień, zwiększając pewność siebie i poczucie własnej wartości. Techniki stosowane w przygotowaniu mentalnym poprawiają koncentrację i pozwalają zadbać o wewnętrzny spokój – a tym samym podnieść jakość swojego życia.

Pomoc mentalna profesjonalisty pomaga dokonać przełomu w sposobie myślenia. Uświadomisz sobie, że to, jak myślisz i co czujesz w związku z daną sytuacją, ma wpływ na scenariusz Twoich działań. Nastawienie już na starcie wpływa na to, jaką podejmujesz aktywność i decyduje o finale. Z pomocą doświadczonego trenera mentalnego nauczysz się pokonywać własne ograniczenia i rozwijać potencjał możliwości. Z czasem, gdy przekonasz się, jakie korzyści płyną z pomocy mentalnej, zaczniesz zarażać sukcesem swoich współpracowników, bliskich i przyjaciół. Możesz ukończyć kurs w naszej akademii dla profesjonalnych szkoleniowców i dla innych stać się autorytetem w dziedzinie treningu mentalnego.

Trener mentalny Warszawa

Akademia Trenerów Mentalnych w Warszawie skupia zespół specjalistów, którzy wzajemnie się uzupełniają. Grupa osób zafascynowanych treningiem mentalnym i tym, jak pozwala on uwolnić ludzki potencjał, ma wszelkie potrzebne narzędzia i predyspozycje, by wspierać mentalnie nowych członków akademii. Od lat z ogromnym sukcesem wykładowcy sięgają po zdobycze psychologii, socjologii i neuronauki, by skutecznie pomagać innym w zmianie osobistej. 

Idea rozwoju mentalnego zatacza coraz szersze kręgi. Niestandardowe podejście z potężną dawką energii, konkretną wiedzą i humorem, pomaga tysiącom ludzi podnosić jakość ich życia. Początek działalności Akademii sięga roku 2017, kiedy to wystartowała pierwsza edycja pionierskiej na polskim rynku Akademii Trenerów Mentalnych. Początkowo kurs odbywał się jedynie w trybie stacjonarnym. Po kilku latach działalności Akademia przeniosła się również do Internetu. Przygotowanie do zawodu trenera mentalnego na kursie online i stacjonarnie podjęły już tysiące osób według metodyki Akademii. W ten sposób trenerzy wyszkoleni przez Akademię Trenerów Mentalnych w Warszawie działają w całym kraju oraz za granicą. 

Jak zostać certyfikowanym trenerem mentalnym? 

Sięgając po zawód przyszłości, jakim jest trener mentalny, masz okazję pomagać innym w skutecznej zmianie ich mentalności. Zdobądź certyfikat Trenera Mentalnego z podpisem trenera mentalnego nr 1 w Polsce – Jakuba B. Bączka! Na kolejnych etapach nauki poznaj integralne narzędzia do pracy z ludźmi, zyskaj kompetencje lidera XXI wieku i korzystaj z unikalnej wiedzy przekazywanej przez praktyków z wieloletnim doświadczeniem. 

Jedyne w swoim rodzaju studium Treningu Mentalnego łączy twardą wiedzę akademicką z badaniami potwierdzonymi doświadczeniem. Dzięki otwartości na różne dziedziny nauki Akademia czerpie z wieloletniego dorobku naukowego czołowych uniwersytetów. Zajęcia prowadzone są w atrakcyjnej formie przez trenerów i gości specjalnych, którzy są ekspertami w swoich dziedzinach. Kurs trenera mentalnego odbywa się w kameralnej grupie (do 25 osób) i w sposób praktyczny pozwala odczuć zmianę na własnym doświadczeniu. Program obejmuje praktyczny rozwój w czterech obszarach, takich jak praca nad sobą, wyjście z ideą Mental Power do innych, scena wewnętrzna i zewnętrzna. 

4 kroki do rozwoju mentalnego:  

• praca nad sobą – praca własna jest podstawą filozofii treningu mentalnego, a zarazem gwarantem dobrej praktyki w pracy z innymi. Wyjątkowy proces rozwojowy poczujesz na własnej skórze!
• praca z innymi – szerzenie idei Mental Power początkowo w bliskim gronie, a następnie na arenie zawodowej, jest następnym krokiem szkolenia trenerów mentalnych. Widząc, jak pomoc mentalna pozytywnie wpływa na własny rozwój, szybko dojdziesz do wniosku, że warto stosować i rozpowszechniać zdobytą wiedzę!
• scena wewnętrzna – spojrzenie z własnej perspektywy na świat i innych ludzi umożliwia dostrzeganie tego, jakie filtry percepcyjne i przekonania kierują codziennymi decyzjami. Dzięki temu podejmujesz decyzję, czy trzymać się schematów mentalnych, czy świadomie pracować nad ich korektą lub całkowitą zmianą!
• scena zewnętrzna – konfrontacja ze światem zewnętrznym może Cię zaskoczyć – zarówno pozytywnie jak i negatywnie. Kurs trenera mentalnego dostarcza narzędzi, które pozwalają pracować nad tym, jak odbiera Cię świat, a jak Ty pragniesz być odbierany! 

Mentalność – co to jest i jak nad nią pracować? 

Kurs trenera mentalnego zaczyna się od pracy nad własną mentalnością. Co to jest mentalność i jak z nią pracować? Mentalność jest zazwyczaj definiowana jako całość przekonań, postaw, poglądów i sposobu myślenia jednostki, które kształtują się pod wpływem czynników społecznych, kulturowych oraz biologicznych. 

Z pojęciem mentalności wiążą się m.in. wsparcie mentalne, problem mentalny, a także poziom i wiek mentalny. Wiek mentalny to koncepcja psychologiczna, która odnosi się do poziomu intelektualnego rozwoju jednostki w porównaniu do przeciętnego poziomu rozwoju osób w tym samym wieku chronologicznym. Innymi słowy, jest to miara tego, czy wystarczająco dojrzale pracuje umysł jednostki w porównaniu do jego rówieśników. Ponadprzeciętny poziom mentalny pozwala na spojrzenie z szerszej perspektywy na wiele zagadnień prywatnych i zawodowych. 

Wsparcie mentalne jest jednym ze sposobów zwiększania swoich umiejętności umysłowych i fizycznych. Wybicie się ponad przeciętny poziom mentalny daje pewnego rodzaju przewagę, pozwalając lepiej zarządzać swoimi zasobami i pomagać innym. Trenowanie mentalności wymaga pracy, zaangażowania i wysiłku, jednak jest sprawdzoną formą zwiększania własnej skuteczności w codziennym życiu i osiągania lepszych wyników w sporcie czy biznesie. 

Co to znaczy czuć się źle mentalnie? 

W każdej dziedzinie życia mogą pojawić się przejściowe problemy mentalne, które można opisać jako różnego rodzaju trudności związane z psychiką. Problemy mentalne to powszechnie występujące zjawisko w zmiennym, stresującym świecie, stawiającym ludziom wiele wymagań. W takim napięciu nietrudno o problem, który wymagają umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Wsparcie mentalne, pomoc trenera mentalnego lub zdobycie wiedzy na kursie w Akademii pomaga uporać się z tymi problemami i rozwinąć osobisty potencjał. 

Przygotowanie mentalne dzieci i młodzieży 

Jeżeli planujesz karierę trenera mentalnego i chcesz w przyszłości zajmować się przygotowaniem mentalnym dzieci i młodzieży, poznaj specyfikę pracy z juniorami. Na kursie trenera mentalnego dowiesz się, jak do nich mówić, by chciały słuchać i jak słuchać, by chciały dzielić się z Tobą swoimi przemyśleniami. Nauka zawodu trenera mentalnego daje możliwość poznania sposobów i stosowania narzędzi do tego, by pomóc budować juniorom zdrowe poczucie własnej wartości oparte o wysoki poziom pewności siebie. Trener przygotowuje mentalnie młodzież do sytuacji, w których nastolatki powinny wiedzieć, jak radzić sobie z presją i oczekiwaniami ze strony grupy rówieśniczej, nauczycieli i rodziców. Odpowiednie przygotowanie mentalne pomaga również pracować nad zwiększeniem koncentracji. Skupienie się na celu bywa wyzwaniem w rzeczywistości przepełnionej rozmaitymi bodźcami. 

Jeśli liczy się dla Ciebie praktyczna i łatwa do zastosowania wiedza, bądź pewien, że Akademia Trenerów Mentalnych Juniorów przekazuje kursantom łatwą do zastosowania wiedzę i narzędzia, które możesz od razu wykorzystać w kontaktach z dziećmi i młodzieżą. Trenerzy mentalni po kursie ATM z powodzeniem pracują z różnymi grupami wiekowymi i pomagają młodym ludziom radzić sobie z wyzwaniami osobistymi, sportowymi i szkolnymi. Sprawdź program i poznaj zespół doświadczonych trenerów mentalnych, gotowych podzielić się swoją wiedzą w ramach Akademii. 

Kurs trenera mentalnego juniorów

Przygotowanie mentalne juniorów ma ogromny potencjał rozwoju w niedalekiej przyszłości. Studenci Akademii trenerskiej udzielają się w placówkach oświatowych i prowadzą zajęcia dla organizacji pozarządowych oraz wspierają dzieci i młodzież w klubach sportowych. Trener mentalny wykorzystuje zdobyte umiejętności na scenie zewnętrznej w pracy z grupami młodzieży oraz na scenie wewnętrznej, pracując z własnymi pociechami, wspierając je w ich naturalnym rozwoju, wzmacniając ich pewność siebie, poczucie własnej wartości oraz umiejętność radzenia sobie z przeciwnościami. Z takimi umiejętnościami współczesny świat naprawdę stoi przed młodzieżą otworem!

Być może zastanawiasz się, czy Akademia Trenerów Mentalnych Juniorów jest dobrym wyborem dla Ciebie? Jeżeli jesteś rodzicem, wychowawcą, nauczycielem, trenerem sportowym lub doradcą i masz kontakt z młodzieżą – nową umiejętność udzielenia wsparcia mentalnego wykorzystasz na co dzień. A może po prostu uwielbiasz pracę z dziećmi i chcesz rozpocząć karierę certyfikowanego trenera mentalnego? Akademia Trenerów Mentalnych Juniorów podniesie Twoją pewność siebie i kwalifikacje do takiego poziomu, by pracować z młodymi ludźmi. Jeżeli jesteś trenerem sportowym bądź wychowawcą i zależy Ci na tym, by urozmaicić swój warsztat edukacyjny o narzędzia treningu mentalnego w odniesieniu do pracy z młodzieżą i dziećmi, skorzystaj z narzędzi, które oferuje nasza Akademia. Zdobądź wiedzę, jak udzielać profesjonalnego wsparcia mentalnego, by swobodnie uwalniał się potencjał najmłodszego pokolenia! 

Akademia Trenerów Mentalnych – kurs biznesowy 

Kurs trenera mentalnego ze specjalizacją w biznesie wykorzystasz jako skuteczne narzędzia lidera, który inspiruje i wspiera zespół ludzi, z którymi pracuje. Dzięki nauce w Akademii zdobędziesz wiedzę, jak efektywnie zarządzać swoim czasem i budować zespoły marzeń. Skorzystaj z unikalnej możliwości poznania specyfiki pracy skutecznych przedsiębiorców w pionierskiej akademii ATM. 

Kim jest lider czasów super VUCA i na czym polega agile biznes? Prowadzący kursy dla trenerów mentalnych stosują sprawdzone sposoby do zarządzania zespołem marzeń. Dowiedz się, na czym polegają nowoczesne metody zarządzania i jak działać z energią lasera, aby koncentrować się na tym, co najistotniejsze w biznesie. Rozwój mentalny na poziomie profesjonalnym pomaga odkryć sposoby budowania poczucia własnej wartości i bycia skutecznym w biznesie. Wykorzystaj sprawdzone narzędzia treningu mentalnego i podnieś swoją pewność siebie. Naucz się radzenia sobie z  presją i oczekiwaniami – zarówno swoimi jak i osób, z którymi współpracujesz.

Dla kogo jest kurs trenera mentalnego w klasie biznes? 

Jeżeli odpowiesz twierdząco na poniższe pytania, możesz być pewny, że kurs trenera mentalnego w klasie biznes jest przeznaczony właśnie dla Ciebie. Przejdźmy teraz do siedmiu ważkich pytań, a Ciebie namawiam do udzielenia spontanicznej  odpowiedzi: 

1. Jesteś przedsiębiorcą, prowadzisz firmę albo własną działalność gospodarczą, jednak wciąż szukasz skutecznych rozwiązań, aby pracować bardziej wydajnie?
2. Chcesz rozpocząć współpracę z innymi podmiotami, dużymi korporacjami, dzielić się doświadczeniem praktyka w biznesie i oferować sesje treningu mentalnego?
3. Chcesz zdobyć wiedzę, jak skutecznie budować zespół marzeń i właściwie motywować ludzi w niełatwych dla biznesu czasach?
4. Potrzebujesz sprawdzonych metod rozwiązywania problemów w pracy, łagodzenia konfliktów lub udzielania etycznego feedbacku?
5. Chcesz dowiedzieć się, jak widzą Cię inni i jakim liderem dla nich jesteś?
6. Odczuwasz potrzebę poprawy dotychczasowego sposobu zarządzać swoim czasem i zasobami?
7. Pracujesz jako trener i wiesz, że urozmaicenie warsztatu o nowe narzędzia treningu mentalnego w odniesieniu do pracy z przedsiębiorcami czy liderami przyniesie obopólne korzyści? 

Mentoring dla biznesu – poznaj skuteczne metody 

Niekiedy przedsiębiorcy, prowadząc firmę i zarządzając zespołem pracowników, borykają się z problemami, na które od dłuższego czasu nie znajdują rozwiązania. Jeżeli takie wyzwania stają na Twojej drodze, prawdopodobnie masz w sobie potencjał, żeby sobie pomóc. Kurs trenera mentalnego dostarcza narzędzi, dzięki którym uwierzysz we własne możliwości i poradzisz sobie samodzielnie. Są jednak wyzwania, które nie mogą już dłużej czekać, by wydostać spod wypartych kompleksów, zranień dzieciństwa i obawy o to, co inni powiedzą. W tych przypadkach trening mentalny jest niezwykle skuteczną metodą. Jeśli szukasz wsparcia mentalnego na teraz, możesz skorzystać z pomocy mentorów. Pamiętaj jednak, że dołączając do Akademii, praktycznie od razu po pierwszym zjeździe, możesz korzystać ze zdobytej wiedzy dla budowania swojej pozycji. Dowiesz się również jak skutecznie dokonywać wyborów, żeby odnosić rezultaty, pracować mniej i zarabiać, gdzie wyznaczać priorytety na swojej liście, które zapewnią niezwykłe efekty. 

Trener mentalny w sporcie 

Trener mentalny w sporcie jest zawodem przyszłości, w który właśnie teraz warto inwestować czas i środki. Sukces sportowca w przytłaczającej większości zależy od przygotowania mentalnego i tego, jak zawodnik reaguje w decydujących momentach. Standardowo na treningu w 90 proc. Trenujący skupiają się na przygotowaniu fizycznym, technicznym i taktycznym. Jako trener mentalny masz ogromne pole do popisu, dlatego dowiedz się w Akademii Trenerów Mentalnych Sport, jak pracować ze sportowcami, by poprawić osiągi. Kurs dla trenerów mentalnych ze specjalizacją sportową obejmuje ponad 50 godzin warsztatów o dialogu motywującym, wyznaczaniu celów i technikach koncentracji. Uczestnicy Akademii otrzymuję wiele gotowych narzędzi do praktycznego zastosowania w pracy ze sportowcami, czyniąc wsparcie mentalne zawodnika unikatową wartością. Trenerzy Akademii z powodzeniem pracują ze sportowcami indywidualnymi oraz zespołami. 

Wsparcie mentalne dobrze przygotowanego trenera mentalnego otwiera możliwość stosowania najlepszych technik treningu mentalnego. Stań się rozchwytywanym specjalistą rozwoju mentalnego w sporcie zawodowym! Minęły już czasy, gdy praca nad psychiką zawodnika była tematem tabu. Najlepsi sportowcy mówią otwarcie o tym, jak ważny jest „mental” i jak kluczową rolę odgrywa. Przygotowanie mentalne wspiera pozostałe elementy treningu sportowego, które zadziałają w odpowiednim momencie. 

Jak zdobyć certyfikat ATM w 2024 roku? 

Proces rozwojowy w Akademii Trenerów Mentalnych jest dokładnie zaplanowany i dopasowany do wyzwań współczesnego świata. Harmonogram kursów dla trenerów mentalnych znajdziesz na naszej stronie w kategorii Mental Power. Znajduje się tam lista najbliższych edycji Akademii Trenerów Mentalnych wraz z listą dat poszczególnych zjazdów. Sprawdź terminy, zarezerwuj swoje miejsce i dołącz do kursu trenerów mentalnych. 

Współczesny biznes potrzebuje liderów otwartych na zmiany, potrafiących inspirować i szybko reagować w coraz mniej przewidywalnych warunkach. Rodziny również mają zapotrzebowanie na przewodników, którzy potrafią dać wsparcie młodemu pokoleniu i pomóc w trudnych sytuacjach. Ludzie potrzebują mądrych autorytetów, potrafiących pomagać odnaleźć siebie i to, co nadaje życiu sens. Wsparcie mentalne pomaga odnaleźć się w świecie, gdzie wypalenie zawodowe i depresja zbierają coraz większe żniwo.

Kto może zostać trenerem mentalnym? 

Program Akademii opiera się na autorskiej koncepcji i metodyce Mental Power. Ta zaś opiera się na najnowszych odkryciach z zakresu psychologii zmiany, zarządzania i przywództwa oraz neuronauki. Unikatową wartością kursu jest możliwość korzystania z bogatego doświadczenia prowadzących. Wiąże się ono z udzielonym wsparciem mentalnym tysiącom ludźmi – sportowcom, przedsiębiorcom, menedżerom i rodzicom. Zajęcia prowadzone są przez wykładowców z wielu dziedzin (sport, biznes, aktorstwo, psychologia, dziennikarstwo). Korzyść dla uczestników kursu trenera mentalnego polega na tym, że otrzymują oni dostęp do różnych osobowości i stylu prowadzenia zajęć oraz niezwykle bogatego bagażu doświadczeń zespołu, który łączy ogromna pasja w działaniu.

Jeśli jesteś przedsiębiorcą, prowadzisz działalność gospodarczą, rozwijasz firmę i jesteś w nieustannym procesie poszukiwań skutecznych rozwiązań, kurs trenera mentalnego jest stworzony dla Ciebie. Wiedza zdobyta w Akademii pozwoli pracować bardziej wydajnie zespołowi, którym kierujesz i bezpośrednio wpłynie na Twoje wyniki. 

Twoja firma dobrze prosperuje, ale chcesz wypłynąć na szersze wody i rozpocząć współpracę z większymi korporacjami. Sesje treningu mentalnego to coś, w czym spełniałbyś swoje aspiracje zawodowe, gdybyś posiadał więcej pewności siebie i wsparcie mentalne. Zapisz się do Akademii Trenerów Mentalnych i zdobądź certyfikat, który da Ci więcej możliwości rozwoju kariery zawodowej. 

Akademia Trenerów Mentalnych jest również wartościowym źródłem wiedzy dla tych osób, które już pracują jako trenerzy. Nowe narzędzia do pracy z klientami z dziedziny biznesu lub sportu urozmaicają warsztat i sprawiają, że klienci chętnie korzystają z regularnych sesji treningu mentalnego. 

Zastanawiasz się nad wyborem właściwej dziedziny mentoringu? Z przyjemnością doradzimy i odpowiemy na wszelkie Twoje pytania – zupełnie niezobowiązująco!